Het politieke schouwspel heeft zelden zo massaal geleid tot moedeloosheid bij -van nature uit- believers en negativisme bij de rest van de bevolking.
De verkiezingen van 26 mei vorig jaar hebben de kaarten om tot een federale regering te komen, ongelooflijk moeilijk geschud. Vlaanderen en Wallonië zijn uitgegroeid tot regio’s die op veel vlakken tegengestelde kenmerken vertonen.
Hun gezamenlijke geschiedenis, hun banden en gelijkenissen, die nochtans talrijker zijn dan de verschillen, moeten het toch mogelijk maken te komen tot een federale bestuursploeg die “eenheid in verscheidenheid” hoog in het vaandel draagt en werk maakt van de grote uitdagingen waar we voor staan: sociaal-economisch beleid, klimaatmaatregelen, veiligheid, gezonde financiën,…
De grote partijen, langs elke kant van de taalgrens moeten de handen in elkaar slaan en staatsmanschap tonen. De intussen kleine traditionele partijen kunnen het geheel niet in beweging krijgen, daar zijn ze te minuscuul voor geworden, en te zeer bevreesd voor hun gebrek aan overlevingskansen als ze stappen naar links of naar rechts zetten…
Daarom is er vooral moed nodig van de grote namen van de grote partijen van vandaag. Dansen op een podium en zich verkleden kan iedereen, een regering vormen, ernstig beleid voeren en af en toe meegaan met verschillend gekleurde partners in andere visies dan het eigen grote gelijk, is een andere zaak!!
Zonder politieke moed zullen we niet aan een regering geraken, niet vandaag maar ook niet over zes maanden…