Stilaan beginnen we uit het ergste keurslijf van de corona-maatregelen te kruipen. De angst om zelf ziek te worden of een zieke in de onmiddellijke familie-of vriendenkring te hebben, begint af te nemen.
Op tijd en stond moeten we ons echter blijven realiseren dat het gevaar niet geweken is en dat we erg voorzichtig moeten blijven: social distancing en mondmaskers blijven aan de orde, nog maandenlang.
Het lossen van de strengste maatregelen houdt ook in dat we met 1 oog naar buitenlandse vakantieverblijven beginnen te lonken en dat we uitkijken naar de randvoorwaarden om op een terras in de stad iets te gaan drinken of te gaan eten: hoe, wanneer, hoelang, en vooral met wie?
Kunnen we met de ganse familie een bbq organiseren, een jaarlijkse traditie in juni ? En kan ik in juli mijn verjaardag vieren met kinderen en alle kleinkinderen samen? We kijken hoopvol uit naar de mogelijkheden…maar natuurlijk zijn dit luxeproblemen, laat ons ook dat beseffen.
Zoals meestal als de ergste onzekerheid is weggeëbd en mensen zich geruster gaan voelen, begint nu de zogenaamde “analyse” van wie wat wanneer heeft beslist en waarom dat zo gebeurde. Hebben politici teveel naar de experten geluisterd? Zijn experten het onderling wel altijd eens geweest? Waarom wordt meer naar de ene dan naar de andere wetenschapper geluisterd? Hebben politici altijd in team beslist of hebben sommigen, hun bergenhoge ego indachtig, toch in hun eentje maatregelen afgekondigd of geïnterpreteerd?
Niets valt uit te sluiten maar over het algemeen vind ik dat noch experten noch politici de kritiek en de verwijten verdienen die hier en daar opsteekt. Op deze corona-crisis was niemand voorzien, laat staan voorbereid. Velen hebben alles uit zichzelf gehaald om maatregelen uit te werken die de pandemie zou indijken en om diegenen te helpen die slachtoffer werden van de ongeziene kaalslag, sociaal, economisch en cultureel.
Natuurlijk zijn we er nog niet: een relanceplan op alle niveaus en op alle domeinen zal moeten uitgewerkt worden om de ellende die voor velen gecreëerd is, te verlichten. Onze stad, ons land, de hele wereld zal zich moeten herstellen mits een even strenge discipline als die waarmee de pandemie ingedijkt werd. En dat zal veel eendracht en positieve ingesteldheid vragen.
Misschien is dat wel de cruciale vraag: kunnen we voldoende mentale volwassenheid opbrengen ons niet laten gaan in verwijten en negativisme maar, schouder aan schouder, de stad, het land en de wereld een nieuwe elan te geven.
Verwijten lossen niets op, teamspirit en toekomst-denken des te meer!