De verkiezing van een nieuwe voorzitter voor een partij, zeker voor onze partij, zou een feest moeten zijn.
Kandidaten kunnen in debat gaan met elkaar over hun programma, over hun visie over tal van thema’s en over de toekomst van de partij, ze kunnen afdelingen bezoeken en daar met leden praten en van gedachten wisselen,… Kortom het kan een gelegenheid zijn de brede schare van sympathisanten tegemoet te treden, te luisteren naar wat er leeft en daar op in te spelen.
Zo zou het kunnen zijn: een feest met zuivere democratische regels en geplogenheden waar iedereen zich aan houdt en iedereen het voordeel van inziet. Natuurlijk heeft elke (voorzitters)verkiezing ook haar bitse en kleine kantjes maar zolang dit randfenomenen blijven is het geen probleem.
Na een voorzitterswissel moet de strijd gestreden zijn en moet een team eendrachtig aan de slag voor een liberale toekomst.
De kandidaat-voorzitters voor Open Vld moeten daarom dringend samen zitten om te praten over een waardige campagne die alleen zij te voeren hebben. Geen co-piloten die met modder gooien en hun eigen agenda als prioriteit zien, geen onheuse aanvallen of messteken in de rug van diegenen die men tot voor kort de hielen likte. Leiderschap toont zich niet door aan te vallen wat men pretendeert lief te hebben.
Er is veel gebrek aan teamgeest in onze politieke partijen en structuren. Op alle niveaus lijken politici meer met zichzelf dan met hun partij bezig te zijn. Het ego-gehalte van de gemiddelde politicus is dramatisch hoog.
Ik hoop dat onze kandidaat-voorzitters dit tijdig inzien en het tij doen keren.
Als we niet willen dat meer en meer sympathisanten ons de rug toekeren, is dat de eerste stap die gezet moeten worden: een waardige campagne met duidelijke boodschappen voor een positieve samenleving, ego’s afleggen en teamspirit creëren!