In de gemeenteraad van Lier werd deze week geïnterpelleerd over de voortgang van de meerjarenbeleidsplanning en de (al dan niet) weinig transparante manier van werken hierbij door de meerderheidspartijen.
Ik gaf in mijn antwoord op de interpellatie een opsomming van de acties die al werden ondernomen inzake de voorbereiding van de meerjarenbeleidsplanning zoals het uitwerken van een omgevingsanalyse, de bevraging en toelichting van de administratie, en de toekomstavonden.
In hun reacties bleek hoe verschillend politieke partijen in hun geheel en gemeenteraadsleden elk afzonderlijk, denken over participatie, inspraak en betrokkenheid. Wat voor de ene partij veel te ver gaat, is voor de andere al geen aandachtspunt meer.
Zo was het organiseren van onze toekomstavonden waarbij burgers gevraagd worden mee na te denken over de toekomst van onze stad, een maat voor niets voor het Vlaams Belang en lijkt ook N-VA eerder een koele minnaar. Groen en CD&V zijn wel liefhebber, Groen zelfs in een zeer ver doorgedreven mate maar ze beseffen dat het concept moet groeien.
Zelf voel ik zeer goed de kansen en sterkten van burgerparticipatie maar evenzeer de valkuilen. Mensen betrekken bij beleidsplanning en dan een gedragen voorstel voorleggen is zeker een groot pluspunt, dat is waar we in de toekomst naartoe willen. Maar je kan niet vermijden dat op sporadisch georganiseerde burgerbijeenkomsten, slechts een klein deeltje en nog niet eens het meest representatieve deel van de bevolking afkomt om mee na te denken en te spreken.
Veel mensen zijn niet echt vertrouwd met het begrip “participatie”, weten niet altijd wat van hen verwacht wordt, zijn benauwd om in het openbaar te spreken, ook al hebben ze uitgesproken meningen. Maar diegenen die de stap naar inspraak zetten, zijn overenthousiast en vragen om meer.
Als voorstellen meegenomen worden in het toekomstig beleid, groeit het vertrouwen tussen overheid en burgers. En alleen deze vaststelling al maakt het de moeite waard werk te blijven maken van burgerparticipatie.