Een atypische zomervakantie, door blijvende corona-perikelen, is afgesloten. Leerkrachten en leerlingen zijn enthousiast maar vaak ook heel bezorgd aan een nieuw schooljaar begonnen. Zowat iedereen kijkt reikhalzend uit naar het lang verwachte covid 19-vaccin, …
Wie in maart dacht dat na de paasvakantie, ten laatste in mei de overstap naar het “gewone” leven terug aan de orde zou zijn, is intussen met de voetjes op de grond gesmakt. Iedereen beseft nu dat Corona een ongeziene streep, soms letterlijk, door de rekening van velen heeft gemaakt en dat het jaren en jaren zal duren vooraleer het sociale, economische en culturele doen en laten, het leven van ons allemaal dus, opnieuw in een “gewone” plooi zal vallen.
Corona heeft de zorg voor onze familie, vrienden, ouderen, kennissen opgepookt: dat ze er zijn en gezond blijven is NIET zo vanzelfsprekend als we altijd dachten. Corona heeft ons met de neus op de luxe gedrukt van dan toch niet zo ‘n vanzelfsprekende verschillende vakanties in het buitenland per jaar, van beperkingen bij verplaatsingen bij simpele uitstapjes en van allerlei regels bij het omgaan met onze kinderen, ouders, buren,….
Corona heeft ons bij veel vanzelfsprekendheden doen stilstaan, vanzelfsprekendheden die ons dagelijks leven hebben gestuurd tot in maart van dit jaar: gaan werken op kantoor, met 20 collega’s vergaderen in een beperkte ruimte (we zetten wel enkele stoelen bij), kusjes uitdelen bij ontmoetingen, handen schudden bij kennismaking en groet, met drie vriendinnen shoppen, opeen gedrumd in een metro de juiste halte afwachten, in het woonzorgcentrum van onze (groot)ouders binnenstappen zonder afspraak, elke week een ticketje kopen voor een voorstelling,….
Het zal nooit meer terugkomen zoals het was. Er zal een vaccin komen, zeker! En een geneesmiddel, zeker! En pas op dat moment zullen we ten gronde kunnen nadenken over wat het virus ons geleerd heeft over onze manier van leven, onze manier van zijn. Nu is het nog opletten voor de gevaren die ons bedreigen en hopen op een snelle remedie. Pas als de remedie er is, kan de schade voor de maatschappij worden opgelijst en, hopelijk, uitgegomd.
Ook dan pas zullen we uit de miserie de weldaden van nieuwe keuzes een kans kunnen geven. Met meer aandacht voor traagheid, diepte, zorg en aandacht. Nieuwe kansen dus. Die moeten we grijpen!