Op 8 mei 1945 kwam in Europa een einde aan de tweede wereldoorlog, één van de gruwelijkst oorlogen uit onze geschiedenis. Tientallen miljoenen mensen, militairen en burgers verloren er het leven bij.
Het vervolgen, opsluiten in concentratiekampen, martelen en doden van burgers in het algemeen, en de holocaust, vervolging en vernietiging van een massa Joden, in het bijzonder, is sindsdien zonder twijfel de donkerste bladzijde in het boek “Mens”.
Omdat ze een andere huidskleur hadden, een andere godsdienst beleden, er andere politieke ideeën op nahielden werden mensen gefolterd, uitgehongerd, doodgeschoten en vergast. Dit kan en mag nooit meer gebeuren.
Maar als ik rondom mij zoveel jonge en oudere mensen hoor die de omstandigheden van destijds die leidden tot geweld, oorlog en uitroeiing, niet meer kennen en geloven dat dit soort excessen in deze tijden niet meer mogelijk zouden zijn, besef ik dat herinnering en herdenking meer dan ooit noodzakelijk is.
Tot 1974 was 8 mei de officiële herdenking van de bevrijding van Wereldoorlog II. Sindsdien worden de beide wereldoorlogen herdacht op 11 november, de wapenstilstand na de eerste wereldoorlog. Dit volstaat niet. Wereldoorlog II was als oorlog té vernietigend, té mensonterend, té destructief voor alles wat mensen hadden opgebouwd en waarin ze geloofden.
Laat ons daarom van 8 mei opnieuw een herdenkingsdag maken. Een dag ook waarop de verworvenheden van de democratie, het vrije denken, recht en vrijheid in de spotlights worden geplaatst.