Zoals bij de start van elk nieuw jaar, vlogen de eerste dagen van het spiksplinternieuwe 2022 opnieuw goede wensen aan familie, vrienden en bekenden over en weer. “Een goede gezondheid” was er altijd al bij. Dit keer is de wens echter verworden tot een reuzegrote hoop dat we met z’n allen over niet al te lange tijd opnieuw met minder angst voor het nog steeds wild om zich heen grijpende virus met elkaar zullen kunnen omgaan.
Wie vorig jaar nog dacht dat een vaccin al het doemdenken zou verjagen, weet intussen beter. De coronacrisis blijft complexer en veelomvattender dan we dachten.
Ook wetenschappers en politici hebben zich bij momenten vergist. En eigenlijk is dat niet verwonderlijk. Een pandemie van deze omvang hebben we in moderne tijden, met de huidige stand van de wetenschap en de geneeskunde, niet meer voor mogelijk geacht.
Het is alsof het virus ons tot nederigheid heeft gedwongen, zijn vingertje heeft opgestoken en ons heeft laten weten dat we niet al te arrogant moeten denken dat we voor elk probleem een oplossing kunnen voorzien!
Deze vaststelling maakt het nog moeilijker om de antivaxers, en in uitbreiding al diegenen die bedenkingen hebben bij het coronabeleid, te overtuigen van de juiste weg die beleidsmakers uitzetten.
Anti-coronamaatregelen uitwerken gebeurt met vallen en opstaan. Dat is niet vreemd want de problemen zijn nieuw en een totaaloplossing is er niet: elke mens reageert anders op het virus en nieuwe varianten zijn telkens opnieuw een bedreiging. Wetenschappers en politici moeten wikken en wegen, beslissen en afwachten of hun besluiten voldoende effect én voldoende draagkracht hebben om stand te houden.
Er is veel begrip bij het overgrote deel van de bevolking voor de moeilijkheidsgraad van de problematiek waar we bijna twee jaar mee kampen. Velen doen wat van hen gevraagd wordt en zoeken mee naar doordacht en verdraagbaar gedrag in hun eigen omgeving.
Anderzijds is het duidelijk dat de polarisatie in de samenleving toeneemt: fysieke confrontaties tussen burgers en de overheid doen zich vandaag in zowat elk land voor en nemen toe in hardnekkigheid. Bovendien zit er weinig lijn in het verzet, alleen een “anti”-gevoel drijft boven en is gemeenschappelijk.
Bij eerdere betogingen in Brussel bleek reeds dat het waarom van deelname aan een manifestatie heel verschillend kan zijn, van linkse tot extreemrechtse overtuigingen, van spiritueel denken tot plat relschoppen… Alleen de wil om tegen de overheid te ageren drijft deze mensen naar elkaar toe. Dit alles maakt het nog moeilijker om de tegenstanders van het beleid én de twijfelaars met glasheldere argumenten te overtuigen.
We moeten op mensen blijven inpraten en uitleggen wat het nut is van maatregelen. We moeten vooral zeggen waarom het belangrijk is om regels samen te volgen en samen uit te dragen. De eigen, persoonlijke, hier-en-nu-vrijheid, staat even op een lager pitje.
Alleen als de volledige samenleving vrij is, kunnen we als individu ten volle van onze eigen vrijheid genieten. Daar moeten we voor vechten, maar dat kunnen we alleen samen!