Wat zijn ze beu? Te veel multiculturaliteit in de Vlaamse straten, wat geld kost, en tegelijkertijd een pleidooi voor langer werken? Is de conclusie van velen dan bijvoorbeeld: we moeten langer werken om mensen met migratieachtergrond in ons land te ontvangen? Nogal simplistisch, of toch niet?
En wie zijn ze, de kiezers die zeggen voor extreemrechts gestemd te hebben om een proteststem uit te brengen en niet uit ideologische overtuiging, en waartegen protesteren ze?
We leven in een welstellend land, met veel vrijheid, een goede sociale zekerheid, veel kansen, … deze verrechtsing kan toch niet alleen een reactie zijn op angst voor aanslagen, angst voor uitdeinende criminaliteit en verloederde steden?
Er zijn problemen in sommige wijken van sommige steden maar die blijven uitzonderingen in een veilig land waar het goed om leven is.
Mijn partij is bij uitstek een partij die staat voor vrijheid en openheid maar die tegelijkertijd veel moeite heeft zich als dusdanig te profileren als de partij die hierin uniek is.
Wij zijn positief, hebben vertrouwen in mensen, respect voor iedereen, zeker ook voor mensen die het (om welke reden ook) moeilijk hebben, we geloven in de kracht van mensen, geven ze veel beslissingsmogelijkheden en inspraak, we hebben de ethische kwesties hoog op de agenda geplaatst.
Vrijheid is voor ons het hoogste goed, alleen het beperken van iemand anders vrijheid kan hierop een rem zetten en “Moeten” is een woord dat we liever niet gebruiken. “Rechts” is naar mijn aanvoelen een negatief begrip dat staat voor hiërarchie, macht en ongelijkheidsdenken. Ik wil niet rechts zijn en ik wil mijn partij ook niet naar rechts zien opschuiven.
Maar we moeten wel duidelijker maken aan de mensen waarvoor we staan en wat de consequenties zijn van een onverbloemd (extreem)rechts beleid.
Meer dan ooit werk aan de winkel voor onze politici: heel goed luisteren en proberen te begrijpen en dan pas concluderen en eraan werken.