De beelden die we enkele dagen geleden te zien kregen van een ziekenhuis in Cremona en van de lijkwagens in Bergamo, hadden beelden uit een horrorfilm kunnen zijn! Zoveel eenzame zieke, vaak terminale patiënten, die ondanks de helse inspanningen van hun verplegend personeel, de hel niet zouden overleven!
“Kan niet, niet in deze tijden”, zouden we enkele maanden geleden gezegd hebben indien men het toen voorspeld zou hebben. Bergamo en Cremona zijn lieflijke, op en top moderne Noord-Italiaanse steden die, in het geheel van Italië, hun tijd eerder vooruit lijken te zijn. Ik bezocht beide steden al verscheidene keren, telkens was het spontane respect voor de netheid, de voorkomendheid, de schoonheid,…mijn deel.
In ons land zijn Italiaanse toestanden niet aan de orde, voorlopig niet en hopelijk nooit. Maar mensen worstelen ook hier met angst voor de onmiddellijke toekomst en onzekerheid voor wat in het verdere verschiet ligt: gaan wij, gaat iemand in onze omgeving ziek worden, gaan we in de toekomst onze job kunnen houden, onze afbetalingen kunnen blijven doen…???
Wat critici in de marge zich al jaren afvragen, namelijk of onze manier van leven, ons consumptiegedrag en ons druk-druk-druk gedoe, wel houdbaar blijft; of altijd meer en meer voor iedereen wel realistisch en haalbaar blijft, treedt nu als een duidelijke kernvraag naar voor. Heeft de ongebreidelde expansie op zoveel domeinen zijn grens bereikt en moeten we vaker terugplooien op de basics van het leven?
De ict-revolutie die we de voorbije decennia doormaakten, zorgt er nu voor dat “in ons kot” blijven NIET gelijkstaat met afgezonderd en afgesloten zijn. We smsen, whatsappen, gebruiken sociale media, telefoneren en vergaderen met digitale hulpmiddelen zonder problemen. Kunnen we ons nog voorstellen hoe deze pandemie ervaren zou worden, pakweg 25 jaar geleden? Zonder alle mogelijkheden die we nu hebben?
De digitale revolutie heeft ons de voorbije decennia op economisch, sociaal en communicatief vlak in een rollercoaster van mogelijkheden gestort. Dat is fantastisch en moeten we zo houden. Maar nu komt de wereld een beetje tot stilstand. Misschien kunnen alle recent verworven mogelijkheden van online te shoppen tot telewerken en skypen ons in de nabije toekomst helpen de drukte van elke dag te stabiliseren.
Zouden minder burn-outs, minder stress en minder eenzaamheid dan niet aan de orde zijn? En kunnen creativiteit, inspiratie, behulpzaamheid, solidariteit en respect voor elkaars inzet de nieuwe thema’s worden voor het komende decennium en alle decennia daarna? Of gaan we over enkele maanden over tot de orde van de dag, vlakken we de eerste helft van 2020 uit, en pikken we de draad zonder meer op waar we hem loslieten?
Dat zou een absoluut verkeerde keuze zijn! Corona dwingt ons na te denken over onze manier van leven, en dat is nodig!