Weblogberichten

Bij  de eerstesteenboring van de nieuwe campus Hallenplein, hield Marleen Vanderpoorten, voorzitter AP Hogeschool deze gelegenheidstoespraak

Beste genodigden,

Ook ik mag u namens AP Hogeschool van harte welkom heten.

Het is voor onze hogeschool een drukke tijd, niet alleen omdat het academiejaar er bijna op zit, maar ook wat onze gebouwen en infrastructuur betreft. 2 jaar pandemie en de bijhorende perikelen weerhielden AP echter niet om verder te bouwen. Vorige maand voltooiden we nog onze campus Spoor Noord aan het gelijknamige Park hier vlakbij. We openden het prachtige laatste gebouw daar, en dat is meteen het sluitstuk van een echte AP-wijk.

Hoewel onze campus op Spoor Noord plaats biedt aan zo’n 7.500 studenten, kijken we toch al weer verder. Want AP zou AP niet zijn als er al geen volgend project zou klaarliggen. We trekken daarvoor, niet toevallig, naar hier, de nieuwe Slachthuiswijk op Antwerpen Dam. Op het nieuwe Hallenplein zal de hogeschool een bijna-energieneutrale- en hightech campus bouwen voor zo’n 2.500 studenten. Het wordt een unieke combinatie van industrie en IT, design en media. Een echte STEM campus.

We kunnen de extra ruimte goed gebruiken. Dit academiejaar hebben we immers de drempel van 15.000 studenten overschreden. Daarmee behoort AP tot de grootste hogescholen van Vlaanderen en Antwerpen.

De stad ligt ons, uiteraard, nauw aan het hart. En daarom blijft AP graag mee inzetten op innovatieve stadsontwikkeling.  Dat hebben we gedaan toen we 20 jaar geleden Spoor Noord mee op de kaart zetten, en dat gaan we ook doen op Antwerpen Dam.

We zetten niet zomaar een gebouw neer op een willekeurige open plek, we bouwen nu aan campussen voor toekomstig talent en geven daardoor ook mee vorm aan de stad van de toekomst. Onze campussen worden zo meer dan gewoon wat stenen op elkaar. AP wil haar studenten optimale kansen bieden, met liefst een waardevol diploma op zak. En dat doen we, in een hedendaagse infrastructuur met optimale faciliteiten waar de student graag vertoeft en zich thuis voelt tijdens de studiejaren.

We werken zo aan de stenen stad, maar nog veel belangrijker daarbij is het menselijk kapitaal van die stad. Onze hogeschool wil in de eerste plaats, en dat is ook haar opdracht, studenten stimuleren en begeleiden naar een plek in de maatschappij. Ook jongeren uit minder evidente doelgroepen of wijken. We beschouwen het als onze taak om mensen voor wie de drempel naar het hoger onderwijs misschien wat hoger ligt, toch binnen te trekken.

We hopen dat in de toekomst te kunnen blijven doen. We hopen dat de sociale drempels hiervoor niet net hoger gemaakt worden. AP heeft een super-divers publiek, en daar zijn we trots op. Diversiteit die tot stand wordt gebracht door verschil in gezinssituaties, culturele achtergrond, psychologische of financiële factoren, en die kunnen allemaal zoveel verschil maken tijdens een studieloopbaan en hoe lang die duurt. Onze studenten vormen een enorm potentieel voor deze stad en voor de ganse regio, potentieel dat we moeten en kunnen ontwikkelen. Potentieel dat we ons als maatschappij niet kunnen veroorloven om te missen. Ook dat is het soort stadsontwikkeling waar AP voor wil staan.

Tot slot dank ik graag iedereen die met veel ijver en enthousiasme dit project heeft mogelijk gemaakt: de collega’s van AP, de ontwikkelaars, architecten en aannemers, de vergunningverlenende overheden, maar zeker ook de bewoners van de buurt die, in niet altijd gemakkelijke omstandigheden, het debat over Groen in de stad hebben warm gehouden.

Het gehele project zal het aanzien van de buurt, van Antwerpen én van AP nog vergroten.

Beste genodigden, we gaan nu over tot de eerste boring van het BEO-veld, en ben verheugd dat de burgemeester die taak op zich zal nemen.

Ik wens u nog een aangename voormiddag.

Marleen Vanderpoorten

28 juni 2022

Iedereen die geloofde dat met het beëindigen van Wereldoorlog II de vrede in Europa voor goed verworven was, voelt zich vandaag op zijn minst koud gepakt door een machtswellusteling van het ergste soort, de president van Rusland.

We waren met velen die dachten dat “nooit meer oorlog” een realiteit geworden was. De miljoenen mensen die destijds gestorven zijn om de vrede en de vrijheid te herwinnen op nazi-Duitsland, de afkondiging en ratificering door zoveel landen van de Universele verklaring van de Rechten van de Mens, de oprichting en uitbreiding van de UNO, de EU en de NAVO: het waren allemaal tekenen dat wereldleiders en hun bevolking geloofden in eendracht, overleg en, indien nodig, vreedzaam uitpraten van conflictueuze toestanden.

Het machtsvertoon en het escalerende geweld waarmee Rusland Oekraïne binnenviel is ongezien in een wereld die prat gaat op de verworvenheden van een parlementaire democratie waarin meningsverschillen met woorden en niet met wapens beslecht worden.

In Rusland is van parlement en democratie natuurlijk nauwelijks sprake, en het kijkt al decennialang (Poetin is 22 jaar aan de macht) argwanend naar zijn westelijk grens waar “het westen” en zijn geplogenheden meer en meer opschuiven in de richting van haar eigen grenzen.

Kenners beschrijven Poetin als een stilaan wereldvreemde autocraat die zich uitsluitend met jaknikkers laat omringen, een situatie die in de westerse landen ondenkbaar is.

Het conflict is natuurlijk veel ingewikkelder dan de figuur van Poetin alleen, het heeft niet alleen politieke maar ook economische en financiële oorzaken en consequenties. Een politieke leider als Poetin maakt het op zijn ééntje echter wel mogelijk dat uitwassen in smeulende conflicten ontstaan en leiden tot oorlogen. Waar en wanneer hebben we deze gang van zaken nog gekend…?

De afschuwelijke gebeurtenissen van de voorbije dagen leren ons opnieuw dat we onze parlementaire democratie moeten koesteren en respecteren. Ook al zijn er tekorten die tot ergernissen leiden en veel verbeterpunten, ze blijft de beste, de enige waarborg voor het behoud van vrede, vrijheid en welzijn!

2024 wordt, nogmaals, een “moederjaar” voor de verkiezingen. Zowel het federaal, Vlaams, als Europees parlement zullen herkozen worden in het voorjaar. In oktober van hetzelfde jaar volgen dan gemeenteraadsverkiezingen.

Deze laatste zullen onder een andere vorm dan in het verleden georganiseerd worden. Het decreet lokaal bestuur werd immers grondig aangepast en wijzigde heel wat regels met betrekking tot deze stembusgang. Meest opvallend is wellicht het afschaffen van de opkomstplicht.

Onze partij ijverde reeds jarenlang voor dit principe, en wil liefst ook op andere niveaus de opkomstplicht omzetten in een opkomstrecht. Zelf ben ik een koele minnaar van de omzetting omdat ik vind dat het behoort tot de schaarse burgerplichten die we hebben om bezig te zijn met wie ons bestuurt en hoe men ons bestuurt.

Het argument dat ons land één van de laatste is met een plicht, doet niet ter zake. Ons land heeft een traditie in het verdedigen van rechten en vrijheden, waarden van de democratie. En daar behoort, in mijn ogen, stemplicht ook bij.

De meerderheid in het parlement besliste er anders over: 2024 wordt dus het eerste jaar zonder opkomstplicht bij de gemeenteraadsverkiezingen. In de praktijk zal dit betekenen dat er met twee soorten argumenten campagne zal moeten gevoerd worden.

Een eerste reeks zal mensen er moeten van overtuigen om naar de stembus te gaan, een tweede reeks zal de stemmers moeten overtuigen van het grote gelijk van een partijprogramma. Misschien zal het voordeel van deze werkwijze zijn dat er meer inspanningen zullen geleverd worden om het belang van verkiezingen in de kijker te plaatsen. En om duidelijk te maken dat in een volwassen maatschappij waar inspraak en participatie hoog op de agenda staan, deelnemen aan verkiezingen een vanzelfsprekendheid horen te zijn.

Er zijn in de loop van de geschiedenis in alle democratische landen zware offers gebracht om algemeen stemrecht voor iedereen te realiseren. Het zal in de campagne van 2024 aan de orde zijn om dit in herinnering te brengen en op de verantwoordelijkheid te wijzen van iedereen die zich begaan voelt bij het wel en wee van onze samenleving.

Het is een uitdaging om te trachten zoveel mogelijk medeburgers te overtuigen van het belang van hun stem. Elke uitdaging biedt ook kansen. De kans dat diegenen die gaan stemmen het met meer overtuiging zullen doen dan in het verleden, is groot. Deze kans moeten we grijpen om van elk gemeente- of stadsbestuur een meer transparante, open en betrokken organisatie te maken.

Onze partij stond aan het roer bij de decreetwijziging die opkomstplicht omzette in opkomstrecht. Ze moet nu ook werk maken van initiatieven om daadwerkelijke burgerbetrokkenheid te realiseren in het dagelijks beleid van elke stad en elke gemeente.

We schrijven intussen, zonder ons nog te vergissen, 2022. Het nieuwe jaar is dus minder nieuw, onze hoop, verwachting en ook zorgen zijn echter nog dezelfde als in het prille begin van het jaar, als vorig jaar en twee jaar geleden. Coronacijfers beheersen nog steeds het nieuws. Voor politici van alle niveaus blijft het moeilijk werken aan “gewone” uitdagingen zolang de pandemie niet onder controle is. Vooral op federaal en Vlaams niveau is er in deze legislatuur, die nu halfweg is, nog geen sprake van dat grote knelpunten zijn aangepakt, laat staan opgelost.

Integendeel: de energiefactuur voor mensen en organisaties is er bovenop gekomen. Stonden o.a. al op de “to do”-lijst: de kernuitstap, de hervorming van de belastingen, de ziekenhuishervorming, en, voor de Vlaamse regering, de bouwshift, de regiovorming, PFOS en de doorbraak rond Oosterweel, opvang in het kader van psychische gezondheidszorg,…

Allerhande premies en tegemoetkomingen in het kader van Corona hebben de Belgische en Vlaamse financiële middelen zodanig doen slinken dat ernstige oplossingen bieden voor andere problemen veel moeilijker is geworden. Diegenen die hun energiefacturen exponentieel zien stijgen, (en wie is dat niet?) zullen het geweten hebben…

Onze Belgische aanpak van de pandemie kreeg vaak negatieve commentaren van, uiteraard, de politieke oppositie, maar ook van burgers en van perslui. Niet altijd terecht als we internationale commentaren horen. De pandemie was een onbekend gegeven voor onze politici, de aanpak ervan ook, en toch staat ons land redelijk hoog in de ranking van verstandige beslissingen op dit vlak.

Als in de komende weken en maanden de ziekte stilaan op de achtergrond zal geraken, dan is dat zeker te danken aan de samenspraak en het teamwerk die er in de periode van grootste zorgen tussen wetenschappers en politici zijn geweest. Daar mogen we terecht fier op zijn.

Bovenstaande vaststelling zou een les mogen en zelfs moeten zijn. Het is daarom hemeltergend vast te stellen dat bij de overgang naar een normalere agenda niet alleen meerderheid en oppositie maar ook coalitiepartners elkaar voortdurend voor de voeten lopen, tegenspreken en collega’s de loef proberen af te steken.

Parlementsleden van regeringspartijen bekritiseren voortdurend de ministers van de coalitiepartners, zeggende dat “hun” minister een ander, lees “beter”, voorstel op tafel had gelegd… Misschien moet die minister dan zijn of haar conclusies trekken en ook in de oppositie gaan plaatsnemen om plaats te maken voor iemand die de collega’s wél kan overtuigen.

Er zijn grote maatschappelijke problemen die dringend aangepakt moeten worden. De meeste mensen hebben er alle begrip voor dat dit niet eenvoudig is, dat het tijd en veel overleg vraagt. Mensen hebben echter geen enkel respect voor ruziemakers en egotrippers. Mensen vinden het, terecht, verschrikkelijk, als politici mekaar aftroeven op sociale media en geen enkele uiting van collegialiteit geven.

De legislatuur is halfweg, over twee jaar komt er een jaar aan met verkiezingen op alle niveaus. Als de huidige beleidsmakers op een redelijke uitslag willen kunnen rekenen, moeten ze, om te beginnen, de handen ééndrachtig in elkaar willen slaan, in “wij”-termen beginnen denken, de collega’s laten scoren en zelf een zekere nederigheid in acht nemen.

Ik durf niet te voorspellen wat het verkiezingsresultaat van de huidige regerende partijen zal zijn, als er van niet meer staatmanschap blijk wordt gegeven!

27 januari is uitgeroepen tot de internationale dag van de Holocaust. Het is op deze dag in 1945 dat het vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau werd bevrijd. Verscheidene overheden en organisaties zetten initiatieven in de kijker om bij het grote en jonge publiek de herinnering levendig te houden. Ook in onze stad.

Zo werd op initiatief van Lions Club Lier Twee Neten en de stad een Anne-Frank-boom geplant op het Sionsplein. Hij is de officiële nazaat van de witte paardenkastanje die voorkomt in het dagboek van Anne Frank. Vanuit haar onderduikadres in Amsterdam had Anne uitzicht op de boom die zij vermeldt in een aantal passages van haar dagboek.

Lions Club brengt ook de tentoonstelling “Laat me mezelf zijn” naar het Lierse Vleeshuis, van 5 februari tot 4 april. De tentoonstelling toont in het bijzonder beelden over en rond het leven van Anne Frank en haar familie, maar ook van de concentratiekampen en Wereldoorlog II in het algemeen. De tentoonstelling wordt gratis aangeboden aan Lierse scholen maar is ook toegankelijk voor andere bezoekers (info: Visit Lier).

Vanuit dezelfde bekommernis, aandacht stimuleren voor de gruwelijke bezettingsjaren tijdens Wereldoolog II en herinneren aan de strijd tegen de bezetter en zijn bondgenoten, voor vrijheid en democratie, werkte ook de jonge vereniging Recht en Vrijheid een programma uit.

Dit wil zoveel mogelijk geïnteresseerden in contact brengen met getuigenissen en onderzoek over WOII en de excessen ervan. In maart worden lezingen georganiseerd: “Verzet loont”, “Kan muziek de wereld redden” en “Arthur Vanderpoorten, slachtoffer in Bergen-Belsen”. Er wordt ook een lessenreeks over het onderwerp aangeboden (info : www.rechtenvrijheid.be).

Het is verheugend vast te stellen dat er heel veel interesse bestaat voor alle initiatieven die genomen worden over dit thema en dat veel vrijwilligers de schouders willen zetten onder het uitwerken van nog meer ideeën.

Door het levendig houden van de herinnering kunnen we het belang van burgerlijke vrijheden en democratische waarden benadrukken. In tijden van soms extreme polarisatie en misprijzen inzake ons democratisch bestel, is het alvast geen overbodige luxe om even stil te staan bij de strijders voor recht en vrijheid.

Tijdens de voorbije weken werd op verscheidene fora duchtig gediscussieerd over de inhoud van het begrip vrijheid. Het staat hoog in ons liberaal vaandel, onze partij is geboren uit de bescherming en de propaganda van het begrip.

In de 19^de eeuw was het duidelijk een thema waar nog hard voor gestreden moest worden, vooral in het belang van minder gefortuneerden en mensen die om welke reden ook minder kansen kregen in de maatschappij.

Sindsdien is onze samenleving er, met het oog op vrijheid, met rasse schreden op vooruitgegaan. Onder meer door de impulsen van vooraanstaande liberalen en de strijd van hun beweging, zijn allerlei wetten tot stand gekomen die meer democratie, meer kansen, meer mogelijkheden, meer gelijkberechtiging, kortom meer liberalisme voor iedereen hebben gerealiseerd.

Vandaag beschikt zowat iedereen over veel vrijheid, maar, jammer genoeg wordt ze soms onheus gebruikt. Onze vrijheid gaat immers slechts zover tot ze de vrijheid van anderen bedreigt.

Wij zijn niet vrij om iemand te slaan, dat lijkt duidelijk, maar ook niet om iemand te discrimineren, te pesten of uit te schelden. Als we dat doen, schenden we de fysieke en/of psychische integriteit van een medemens die we daarmee kwetsen en een stuk vrijheid ontnemen.

Het is dus niet correct wat sommige politici van rechts beweren, namelijk dat zowat alles mag gezegd en geroepen worden want, vinden zij, wij zijn vrij en vrije meningsuiting is daarbij cruciaal.

Er is een grens die men niet oversteekt. Een maatschappij is pas vrij als ieder individu die ertoe hoort, vrij is. Vrijheid houdt heel veel rekening met algemeen belang en met kansen geven aan diegenen die ze nog niet gegrepen hebben.

Liberaal zijn is een wijze van zijn en van leven, van openstaan voor vooruitgang en van geloven in nieuwe kansen. En van samenspraak over waar onze vrijheid eindigt omdat die van anderen bedreigd wordt!

Enkele weken geleden werd de eerste steen gelegd van de nieuwe invulling op de site van de historische Rijksnormaalschool.

In 1817 richtte Koning Willem I van Oranje op het terrein tussen de huidige Berlaarsestraat, de Kluizekerk en het Kluizeplein, een kweekschool op. Het doel was de opleiding van leraren om de alfabetisering en emancipatie van de bevolking te stimuleren.

Na de Belgische onafhankelijkheid bleven de gebouwen dienstdoen als opleidingsplek voor onderwijzend personeel. Na WOII beleefde de school een hoogtepunt als “Rijksnormaalschool”.

Na de hervorming van het Hoger Onderwijs kwamen in 1995 de gebouwen in handen van de Autonome Hogeschool Antwerpen, later Artesis/Plantijn. In 2012 werd de vestigingsplaats in Lier gesloten omdat de opleiding voor leraren geconcentreerd werd in Antwerpen.

Als burgemeester werd ik op hetzelfde moment gecontacteerd door de voorzitter van de hogeschool, voormalig provinciegouverneur Camille Paulus. Hij stelde een overname van de gebouwen door de stad Lier voor. Gezien de strategische en centrale plaats in onze stad en het historische kader, aarzelde het toenmalige schepencollege geen moment om gesprekken over de aankoop te starten. Ook het Gemeenschapsonderwijs, eigenaar van twee woningen, palend aan de Normaalschool, werd in de gesprekken betrokken.

Het nieuwe stadsbestuur dat in 2013 van start ging, nam de definitieve aankoop op in zijn bestuursakkoord. Het Stedelijk Autonoom Gemeentebedrijf, SOLag, kreeg de opdracht het ontwikkelingsproces uit te werken en te begeleiden in de vorm van een publiek-private samenwerking.

Onze schepen van Stadsontwikkeling, Walter Grootaers, volgde de gang van zaken op de voet. De verwachting groeide dat de ontwikkeling van verschillende typen van woningen, commerciële ruimten, horecazaken en plekken voor startende ondernemingen de heropbloei van de Berlaarsestraat zou kunnen realiseren. Bovendien werd het Kluizeklooster mee opgenomen in de stadsontwikkeling. Zo ontstaat nu een compleet nieuwe wijk, pal naast de Sint-Gummaruskerk en tegenover de Jezuïetenkerk en de Kluizekerk. Als het huidige stadsbestuur ook de beslissing kan nemen de Kluizekerk opnieuw in eigen handen te nemen en te restaureren, oude vlietjes open te leggen en zo voor meer “water in de stad” te zorgen, kan in de toekomst deze historische Lierse kern dé aantrekkingspool worden voor bewoners, wandelaars en bezoekers.

Samen met de gerestaureerde Sint-Gummarus- en H.Geestsite, de Jezuïetencampus en de Sionskazerne, zal ‘Het Academisch Kwartier’ één geheel vormen met een doorsteek vanaf de Gasthuisvest tot de Sionsvest. Een absolute meerwaarde voor onze stad!

Marleen Vanderpoorten

Hartverwarmend en intens was de avond van 11 november in de Lierse Jezuïetenkerk. Een zangavond bracht er het einde van de wereldoorlogen én de herwonnen vrijheid in herinnering. Een initiatief van de jonge vereniging Recht en Vrijheid, ondersteund en uitgewerkt door de Lierse Podium- en de Beeldacademie.

Onder de titel “Zing de bevrijding” brachten koren, combo’s, solisten, dansers en beeldend kunstenaars een avond vol kunst en emotie met 15 vrijheidsliederen, stijlvol omkaderd door bewegingen van jonge danseresjes en kunstwerken van drie artiesten.

Bijna 300 aanwezigen genoten van prachtige liederen als “Bella Ciao”, “Va Pensiero”, “De gedachten zijn vrij” en de “Marseillaise”.

Tot slot van het gesmaakt event brachten Walter Grootaers en Axl Peleman “Couscouskreten”. Deze bekende hit van De Kreuners legde meteen de link tussen historische vrijheidsstrijd en hedendaags racisme en verdrukking.

Centraal stond het thema “Vrijheid” en de herinnering aan zovelen die voor onze vrijheid hun leven hebben gegeven. Vrijheid moet altijd weer bevochten en beschermd worden!

De geslaagde avond verdient alle lof en is alvast voor herhaling vatbaar!

Reeds voor de zomer hebben heel wat toppolitici de woorden “rijk van de vrijheid” in de mond genomen. Wellicht beseften toen alleen de experten hoe moeilijk het nog zou kunnen worden het gehate corona-virus helemaal te verslaan en het rijk van de vrijheid in zijn volle ornaat terug te kunnen verwelkomen.

Als zelfs de strenge minister van Volksgezondheid over “vrijheid” spreekt, dan moet de redding toch wel nabij zijn! Wellicht zijn door de té optimistische toon van veel beleidsmakers, heel wat mensen ervan gaan dromen binnen de kortste keren volledig hun oude leven terug op te kunnen opnemen. Reizen, feesten, omhelzen en knuffelen incluis. Niet dus. Het virus is niet verslagen en voorzichtigheid blijft geboden.

Tegenover vorig jaar, staan we weliswaar een grote stap verder: meer dan 90% van onze burgers is gevaccineerd, het covid safe ticket, mondmasker en afstand houden zijn ingeburgerd en niet zo moeilijk hanteerbaar.

Door varianten op het eerste virus en de onwil en angst van een klein deel van de bevolking tegenover vaccinatie, blijft de kans op besmetting echter bestaan. Ook al worden veel besmette mensen niet meer zwaar ziek, net omdat ze gevaccineerd zijn, risico’s blijven bestaan.

Daarenboven blijft het zorgpersoneel overbevraagd en ziekenhuizen overbezet zodat andere onderzoeken en opnamen moeten uitgesteld worden. Dit brengt de globale volksgezondheid dan weer in gevaar…

Dezer dagen hoorde ik gesakker over het feit dat bijvoorbeeld ook in Vlaanderen het CST gevraagd zal worden in de horeca, ook al is de vaccinatiegraad hier veel hoger dan in Brussel.

België is een klein land, de grenzen van Brussel worden door wie daar woont soms dagelijks meerdere keren overschreden. Het lijkt mij dan ook logisch dat het CST in de horeca in ons land aan iedereen gevraagd wordt. Of gaan we de Vlaamse restaurants en cafés en meteen ook de grenzen sluiten voor Brusselaars en Walen? En misschien ook voor Fransen en Nederlanders?

Het discours dat sommige partijen hierover voeren is een echt “eigen volk alleen”-discours. Op termijn is het “rijk van de vrijheid” hierdoor verder af dan ooit. Of hoe op het eerste gezicht onschuldige uitspraken, onverdraagzaamheid, gebrek aan solidariteit net gebrek aan vrijheid voeden!

Enkele dagen geleden ontstond er nogal wat commotie bij de lezers van De standaard, en later bij het publiek in het algemeen, door een opiniestuk in de krant over de ongemakken van voetgangers op straat.

Aanleiding was een aantal ervaringen met hoog onveiligheids-gevoel bij de schrijver-voetganger. In het stuk werd krachtig gepleit voor meer aandacht voor de “echte” zwakke weggebruiker, namelijk de voetganger, en voor veel meer discipline bij fietsers.

Ook de noodzaak aan een meer transparante regelgeving voor fietsers werd onderstreept. De pijlen werden voor één keer dus NIET gericht op de automobilisten maar op de gebruikers van de fiets in al zijn vormen. Want het zijn er tegenwoordig nogal wat: gewone fietsen, elektrische fietsen, bakfietsen, steps, gewone en elektrische, speed-pedelecs, mountainbikes, BMXen, tandems, minifietsen, racefietsen, enz…

En allemaal gebruiken ze dezelfde smalle fietspaden of de zijkanten van de rijweg, meestal compleet ongeschikt om een zekere snelheid te halen. Wat ze toch proberen…

Ik kon er mij helemaal in vinden. Als je vandaag als voetganger bijvoorbeeld in Antwerpen het station buiten stapt, is het naar zes kanten tegelijk kijken, wil je niet aangereden worden door een fietser, of niet minstens een niet-mis te verstane verwensing naar je hoofd geslingerd krijgen!

Veel fiets- en voetpaden lopen in elkaar over, zonder verschil in hoogte: veiliger voor fietsers, veel gevaarlijker voor voetgangers… Langs veel Vlaamse straten en wegen zijn wél fietspaden maar geen voetpaden: iedereen dan maar op het fietspad? Weer verwensingen naar je hoofd geslingerd!!

Ook in onze stad zou meer aandacht voor de echte zwakke weggebruiker aan de orde moeten zijn. Ons historisch centrum is sowieso al een kluwen van elkaar hinderende vrachtwagens, autobussen, auto’s en fietsers waarbij een voetganger voortdurend zijn weg moet zoeken naar het meest veilige deel van de weg.

Een “voetgangerstoets” bij de heraanleg van elke straat of plein is hoogdringend aan de orde. En vervolgens een plan om de toets systematisch uit te voeren voor alle bestaande wegen. Meer aandacht van de politie voor de manier waarop fietsers zich door de stad verplaatsen, is eveneens een must.

Onze stad heeft de ambitie een echte fietsstad te zijn en dat is mooi. Maar fietsers en voetgangers zich in volledige harmonie naast elkaar laten bewegen, zou nog mooier zijn!

Marleen Vanderpoorten