Vorig weekend werd een voormalig rusthuis dat als asielcentrum zou ingezet worden, in brand gestoken door tegenstanders. De daaropvolgende dagen was de verontwaardiging hierover groot en intens in zowat alle geschreven en gesproken media, en bij veruit de meeste politieke partijen en hun aanhangers.
Niet zo op sociale media en aan sommige cafétogen. De opzwepende en polariserende taal die het extreem-rechtse Vlaams Belang al jaren laat horen over asielzoekers en integratie , gaat er bij hun aanhangers in als zoete koek. En als heren en dames parlementairen van Vlaams Belang racistisch taalgebruik mogen hanteren, waarom hun aanhangers dan niet, hoor ik zeggen.
De kern van de zaak werd op een sublieme manier samengevat door Vlaams minister van Samenleven Bart Somers, zich richtend tot de VB-fractie:”Ons samenlevingsmodel wordt bedreigd door mensen zoals u, die hun hele politieke leven niets anders hebben gedaan dan haat gezaaid, angst vergroot en mensen tegen elkaar opgezet.”
Niet alleen in Vlaanderen maar ook in mijn stad maak ik het bijna dagelijks mee dat mensen tegen elkaar opgezet worden door onjuiste informatie met racistische motieven vanwege Vlaams Belang in het debat over integratie en samenleven. Deze opruiende taal vindt een gemakkelijke voedingsbodem bij bange mensen. En dat mensen bang zijn is niet vreemd maar door veel beleidsmakers wel zwaar onderschat.
Leven in een diverse en multiculturele maatschappij vraagt sociale vaardigheden en zelfvertrouwen. Zonder deze attitudes kan een snel groeiende multiculturele samenleving voor sommigen eerder bedreigend aanvoelen: de armoede in Vlaanderen blijft bestaan en het schaarse geld zal door meer mensen moeten gedeeld worden, hoor ik bijvoorbeeld vaak zeggen.
En dit terwijl er wel plaats, geld en werk genoeg is om iedereen op weg te zetten naar een zelfstandig leven, zonder afhankelijkheid van de overheid. Hoe bouwen we een veelkleurige wereld vol zelfvertrouwen op? Waar liggen de grenzen van onze solidariteit en van ons eigenbelang? En hoe rijmen ze met elkaar? Dit zijn de kernvragen van het debat dat nu moet gevoerd worden.
Dat het in brand steken van een toekomstig asielcentrum vele bruggen te ver is, en de felicitaties hiervoor op sociale media eveneens: dat is overduidelijk. De dader en zijn sympathisanten mogen op geen enkel, geen enkel mededogen rekenen!
Maar dat mensen, alle mensen, sterker moeten gemaakt worden en correcter geïnformeerd over de oorzaken en gevolgen (ook voor hen) van een diverse samenleving, is eveneens een noodzaak! Dit overlaten aan de desinformerende, opruiende taal en geschriften van extreem-rechts, is onverantwoordelijk.
Bart Somers zette in het Vlaams parlement de eerste stap uiteen in een duidelijke visie. Nu het vervolg nog!