igobert

Tijdens de voorbije weken werd op verscheidene fora duchtig gediscussieerd over de inhoud van het begrip vrijheid. Het staat hoog in ons liberaal vaandel, onze partij is geboren uit de bescherming en de propaganda van het begrip.

In de 19^de eeuw was het duidelijk een thema waar nog hard voor gestreden moest worden, vooral in het belang van minder gefortuneerden en mensen die om welke reden ook minder kansen kregen in de maatschappij.

Sindsdien is onze samenleving er, met het oog op vrijheid, met rasse schreden op vooruitgegaan. Onder meer door de impulsen van vooraanstaande liberalen en de strijd van hun beweging, zijn allerlei wetten tot stand gekomen die meer democratie, meer kansen, meer mogelijkheden, meer gelijkberechtiging, kortom meer liberalisme voor iedereen hebben gerealiseerd.

Vandaag beschikt zowat iedereen over veel vrijheid, maar, jammer genoeg wordt ze soms onheus gebruikt. Onze vrijheid gaat immers slechts zover tot ze de vrijheid van anderen bedreigt.

Wij zijn niet vrij om iemand te slaan, dat lijkt duidelijk, maar ook niet om iemand te discrimineren, te pesten of uit te schelden. Als we dat doen, schenden we de fysieke en/of psychische integriteit van een medemens die we daarmee kwetsen en een stuk vrijheid ontnemen.

Het is dus niet correct wat sommige politici van rechts beweren, namelijk dat zowat alles mag gezegd en geroepen worden want, vinden zij, wij zijn vrij en vrije meningsuiting is daarbij cruciaal.

Er is een grens die men niet oversteekt. Een maatschappij is pas vrij als ieder individu die ertoe hoort, vrij is. Vrijheid houdt heel veel rekening met algemeen belang en met kansen geven aan diegenen die ze nog niet gegrepen hebben.

Liberaal zijn is een wijze van zijn en van leven, van openstaan voor vooruitgang en van geloven in nieuwe kansen. En van samenspraak over waar onze vrijheid eindigt omdat die van anderen bedreigd wordt!

Enkele weken geleden werd de eerste steen gelegd van de nieuwe invulling op de site van de historische Rijksnormaalschool.

In 1817 richtte Koning Willem I van Oranje op het terrein tussen de huidige Berlaarsestraat, de Kluizekerk en het Kluizeplein, een kweekschool op. Het doel was de opleiding van leraren om de alfabetisering en emancipatie van de bevolking te stimuleren.

Na de Belgische onafhankelijkheid bleven de gebouwen dienstdoen als opleidingsplek voor onderwijzend personeel. Na WOII beleefde de school een hoogtepunt als “Rijksnormaalschool”.

Na de hervorming van het Hoger Onderwijs kwamen in 1995 de gebouwen in handen van de Autonome Hogeschool Antwerpen, later Artesis/Plantijn. In 2012 werd de vestigingsplaats in Lier gesloten omdat de opleiding voor leraren geconcentreerd werd in Antwerpen.

Als burgemeester werd ik op hetzelfde moment gecontacteerd door de voorzitter van de hogeschool, voormalig provinciegouverneur Camille Paulus. Hij stelde een overname van de gebouwen door de stad Lier voor. Gezien de strategische en centrale plaats in onze stad en het historische kader, aarzelde het toenmalige schepencollege geen moment om gesprekken over de aankoop te starten. Ook het Gemeenschapsonderwijs, eigenaar van twee woningen, palend aan de Normaalschool, werd in de gesprekken betrokken.

Het nieuwe stadsbestuur dat in 2013 van start ging, nam de definitieve aankoop op in zijn bestuursakkoord. Het Stedelijk Autonoom Gemeentebedrijf, SOLag, kreeg de opdracht het ontwikkelingsproces uit te werken en te begeleiden in de vorm van een publiek-private samenwerking.

Onze schepen van Stadsontwikkeling, Walter Grootaers, volgde de gang van zaken op de voet. De verwachting groeide dat de ontwikkeling van verschillende typen van woningen, commerciële ruimten, horecazaken en plekken voor startende ondernemingen de heropbloei van de Berlaarsestraat zou kunnen realiseren. Bovendien werd het Kluizeklooster mee opgenomen in de stadsontwikkeling. Zo ontstaat nu een compleet nieuwe wijk, pal naast de Sint-Gummaruskerk en tegenover de Jezuïetenkerk en de Kluizekerk. Als het huidige stadsbestuur ook de beslissing kan nemen de Kluizekerk opnieuw in eigen handen te nemen en te restaureren, oude vlietjes open te leggen en zo voor meer “water in de stad” te zorgen, kan in de toekomst deze historische Lierse kern dé aantrekkingspool worden voor bewoners, wandelaars en bezoekers.

Samen met de gerestaureerde Sint-Gummarus- en H.Geestsite, de Jezuïetencampus en de Sionskazerne, zal ‘Het Academisch Kwartier’ één geheel vormen met een doorsteek vanaf de Gasthuisvest tot de Sionsvest. Een absolute meerwaarde voor onze stad!

Marleen Vanderpoorten

Hartverwarmend en intens was de avond van 11 november in de Lierse Jezuïetenkerk. Een zangavond bracht er het einde van de wereldoorlogen én de herwonnen vrijheid in herinnering. Een initiatief van de jonge vereniging Recht en Vrijheid, ondersteund en uitgewerkt door de Lierse Podium- en de Beeldacademie.

Onder de titel “Zing de bevrijding” brachten koren, combo’s, solisten, dansers en beeldend kunstenaars een avond vol kunst en emotie met 15 vrijheidsliederen, stijlvol omkaderd door bewegingen van jonge danseresjes en kunstwerken van drie artiesten.

Bijna 300 aanwezigen genoten van prachtige liederen als “Bella Ciao”, “Va Pensiero”, “De gedachten zijn vrij” en de “Marseillaise”.

Tot slot van het gesmaakt event brachten Walter Grootaers en Axl Peleman “Couscouskreten”. Deze bekende hit van De Kreuners legde meteen de link tussen historische vrijheidsstrijd en hedendaags racisme en verdrukking.

Centraal stond het thema “Vrijheid” en de herinnering aan zovelen die voor onze vrijheid hun leven hebben gegeven. Vrijheid moet altijd weer bevochten en beschermd worden!

De geslaagde avond verdient alle lof en is alvast voor herhaling vatbaar!

Reeds voor de zomer hebben heel wat toppolitici de woorden “rijk van de vrijheid” in de mond genomen. Wellicht beseften toen alleen de experten hoe moeilijk het nog zou kunnen worden het gehate corona-virus helemaal te verslaan en het rijk van de vrijheid in zijn volle ornaat terug te kunnen verwelkomen.

Als zelfs de strenge minister van Volksgezondheid over “vrijheid” spreekt, dan moet de redding toch wel nabij zijn! Wellicht zijn door de té optimistische toon van veel beleidsmakers, heel wat mensen ervan gaan dromen binnen de kortste keren volledig hun oude leven terug op te kunnen opnemen. Reizen, feesten, omhelzen en knuffelen incluis. Niet dus. Het virus is niet verslagen en voorzichtigheid blijft geboden.

Tegenover vorig jaar, staan we weliswaar een grote stap verder: meer dan 90% van onze burgers is gevaccineerd, het covid safe ticket, mondmasker en afstand houden zijn ingeburgerd en niet zo moeilijk hanteerbaar.

Door varianten op het eerste virus en de onwil en angst van een klein deel van de bevolking tegenover vaccinatie, blijft de kans op besmetting echter bestaan. Ook al worden veel besmette mensen niet meer zwaar ziek, net omdat ze gevaccineerd zijn, risico’s blijven bestaan.

Daarenboven blijft het zorgpersoneel overbevraagd en ziekenhuizen overbezet zodat andere onderzoeken en opnamen moeten uitgesteld worden. Dit brengt de globale volksgezondheid dan weer in gevaar…

Dezer dagen hoorde ik gesakker over het feit dat bijvoorbeeld ook in Vlaanderen het CST gevraagd zal worden in de horeca, ook al is de vaccinatiegraad hier veel hoger dan in Brussel.

België is een klein land, de grenzen van Brussel worden door wie daar woont soms dagelijks meerdere keren overschreden. Het lijkt mij dan ook logisch dat het CST in de horeca in ons land aan iedereen gevraagd wordt. Of gaan we de Vlaamse restaurants en cafés en meteen ook de grenzen sluiten voor Brusselaars en Walen? En misschien ook voor Fransen en Nederlanders?

Het discours dat sommige partijen hierover voeren is een echt “eigen volk alleen”-discours. Op termijn is het “rijk van de vrijheid” hierdoor verder af dan ooit. Of hoe op het eerste gezicht onschuldige uitspraken, onverdraagzaamheid, gebrek aan solidariteit net gebrek aan vrijheid voeden!

Enkele dagen geleden ontstond er nogal wat commotie bij de lezers van De standaard, en later bij het publiek in het algemeen, door een opiniestuk in de krant over de ongemakken van voetgangers op straat.

Aanleiding was een aantal ervaringen met hoog onveiligheids-gevoel bij de schrijver-voetganger. In het stuk werd krachtig gepleit voor meer aandacht voor de “echte” zwakke weggebruiker, namelijk de voetganger, en voor veel meer discipline bij fietsers.

Ook de noodzaak aan een meer transparante regelgeving voor fietsers werd onderstreept. De pijlen werden voor één keer dus NIET gericht op de automobilisten maar op de gebruikers van de fiets in al zijn vormen. Want het zijn er tegenwoordig nogal wat: gewone fietsen, elektrische fietsen, bakfietsen, steps, gewone en elektrische, speed-pedelecs, mountainbikes, BMXen, tandems, minifietsen, racefietsen, enz…

En allemaal gebruiken ze dezelfde smalle fietspaden of de zijkanten van de rijweg, meestal compleet ongeschikt om een zekere snelheid te halen. Wat ze toch proberen…

Ik kon er mij helemaal in vinden. Als je vandaag als voetganger bijvoorbeeld in Antwerpen het station buiten stapt, is het naar zes kanten tegelijk kijken, wil je niet aangereden worden door een fietser, of niet minstens een niet-mis te verstane verwensing naar je hoofd geslingerd krijgen!

Veel fiets- en voetpaden lopen in elkaar over, zonder verschil in hoogte: veiliger voor fietsers, veel gevaarlijker voor voetgangers… Langs veel Vlaamse straten en wegen zijn wél fietspaden maar geen voetpaden: iedereen dan maar op het fietspad? Weer verwensingen naar je hoofd geslingerd!!

Ook in onze stad zou meer aandacht voor de echte zwakke weggebruiker aan de orde moeten zijn. Ons historisch centrum is sowieso al een kluwen van elkaar hinderende vrachtwagens, autobussen, auto’s en fietsers waarbij een voetganger voortdurend zijn weg moet zoeken naar het meest veilige deel van de weg.

Een “voetgangerstoets” bij de heraanleg van elke straat of plein is hoogdringend aan de orde. En vervolgens een plan om de toets systematisch uit te voeren voor alle bestaande wegen. Meer aandacht van de politie voor de manier waarop fietsers zich door de stad verplaatsen, is eveneens een must.

Onze stad heeft de ambitie een echte fietsstad te zijn en dat is mooi. Maar fietsers en voetgangers zich in volledige harmonie naast elkaar laten bewegen, zou nog mooier zijn!

Marleen Vanderpoorten

Terwijl we volop aan het nazomeren toe zijn, staan de media stilaan vol met vooruitzichten op wat ze een “hete” herfst noemen. “Heet” op politiek vlak: o.a. het pensioen- en het tewerkstellingsdossier liggen op de tafel van de federale regering en de bespreking ervan belooft geen gezellig onderonsje te worden tussen de partners van de veelkleurige federale coalitie.

Het zijn cruciale dossiers voor de toekomst en de welvaart van ons land, dat beseft iedereen. Maar de visie op materies als werkzaam werk, activering van langdurig zieken en volledige loopbaan bijvoorbeeld, loopt zodanig uit elkaar, dat een eerzame oplossing uitdokteren die de lange termijn kan doorstaan, zeer moeilijk dreigt te worden. Maar nooit onmogelijk. Hopelijk slaagt onze premier erin met de ploeg die hij tot nu succesvol leidde, tot een ééndrachtig en sterk resultaat te komen.

Terugkijken op de voorbije zomer, zorgt meteen al voor de herinnering aan veel te veel regen, te veel donkere wolken, dramatische overstromingen, en, nog steeds, te veel zorgen rond de corona-crisis. Deze crisis die ons het voorbije anderhalve jaar in de ban hield, is niet voorbij. De Wereldgezondheidsorganisatie waarschuwt vandaag in een persmededeling trouwens al voor een volgende pandemie en wijst alle overheden erop dat lessen moeten getrokken worden uit de covid-aanpak, om het volgende keer beter te doen.

Over de aanpak van de nog steeds voorkomende corona-uitbraken, vooral in de grote steden, blijven, ook in ons land, trouwens zorgen bestaan: te weinig gevaccineerden in Brussel, te veel indianenverhalen over het effect van de vaccins op ons lichaam, onwetendheid over de periode van immuniteit bij wie het vaccin wel liet inspuiten… Blijvende voorzichtigheid is aan de orde. Het rijk der vrijheid kan er aankomen, maar enkel als we onszelf en onze dichte omgeving beschermen voor al te nonchalante omgang met elkaar.

De overstromingen die zich half juli hoofdzakelijk in de provincie Luik voordeden, doden en gewonden met zich brachten en voor miljarden schade zorgden, drukten ons met de neus op de blijvende onvoorspelbaarheid en de niet te temmen kracht van de natuur. Televisiebeelden die onze schermen overspoelden, hebben we nog gezien, maar dan spelen ze zich af in verre landen, vaak aan de andere kant van de wereld. En dan wijten we de dramatische gevolgen ervan vaak aan slechte of slecht-onderhouden infrastructuur en onbehoorlijk bestuur…en denken we dat dit bij “ons” niet kan voorvallen.

Verkeerd dus! Er wordt nog steeds onderzocht waar de ultieme verantwoordelijkheid van de grote ramp lag, en of menselijk falen er een rol in speelde. En ook hieruit moeten lessen getrokken worden om in de toekomst zulke drama’s te kunnen voorkomen! Lichtpunt tijdens de dagen van ellende voor zoveel mensen die geliefden verloren of hun hele hebben en houden zagen verwoest worden door het water, was zeker de golf van solidariteit die door ons land ging.

Ook in onze stad waren er veel gulle donoren om een vernielde school in Fraipont te helpen opbouwen tegen 1 september. Laat ons de kommer en kwel van de voorbije maanden als les onthouden en beseffen dat we als mens niet boven of los van de natuur staan, niet alles in de hand hebben en niet alles kunnen controleren. Maar laat ons ook beseffen dat solidariteit de pijn, alle pijn, kan verzachten en de wonden kan helpen helen!

Woensdag 30 juni legde ik mijn laatste politieke mandaat, schepen van patrimonium, onroerend erfgoed, participatie en wijkwerking, wonen en werk, neer. Ik was 32,5 jaar lid van het schepencollege van de stad Lier, waarvan 18 jaar als burgemeester, en 14,5 jaar als schepen. Eerder al, in 2014, had ik ervoor gekozen de Vlaamse politiek achter mij te laten.

Uit een functie, job, mandaat stappen, is altijd een oefening in loslaten…

Ik maakte deel uit van en leidde bestuursmeerderheden van heel verschillende samenstellingen op verschillende niveaus, en kijk met veel genoegen terug op de constructieve samenwerking die ik in alle legislaturen met de collega’s had. Mooie herinneringen bewaar ik zeker ook aan de puike samenwerking met al de medewerkers die ik de voorbije jaren leerde kennen.

Het werk in onze stad is niet af, is nooit af, maar staat wel in de steigers. Ik geef met veel vertrouwen de fakkel door aan Sabine, die reeds heel wat ervaring op deed in de gemeenteraad. Ze is een harde werker en een integer persoon. Ik heb vertrouwen in haar.

Mijn bureau in het stadskantoor is leeggemaakt, de schepensjerp ligt naast mijn burgermeestersjerp weggeborgen in de kast, mijn badge van het stadskantoor is ingeleverd,…

Maar recht voor mij ligt een agenda met lege vlekken! Tijd nu om andere dingen aan te pakken. Om heel veel te lezen, te schrijven, bij te praten, etentjes te organiseren (die mogen uitlopen), op een onverwacht moment op een terrasje iets te drinken,…

Het verleden was mooi, boeiend en intens, de toekomst wordt dat vast ook!

Marleen Vanderpoorten