september 2021

Enkele dagen geleden ontstond er nogal wat commotie bij de lezers van De standaard, en later bij het publiek in het algemeen, door een opiniestuk in de krant over de ongemakken van voetgangers op straat.

Aanleiding was een aantal ervaringen met hoog onveiligheids-gevoel bij de schrijver-voetganger. In het stuk werd krachtig gepleit voor meer aandacht voor de “echte” zwakke weggebruiker, namelijk de voetganger, en voor veel meer discipline bij fietsers.

Ook de noodzaak aan een meer transparante regelgeving voor fietsers werd onderstreept. De pijlen werden voor één keer dus NIET gericht op de automobilisten maar op de gebruikers van de fiets in al zijn vormen. Want het zijn er tegenwoordig nogal wat: gewone fietsen, elektrische fietsen, bakfietsen, steps, gewone en elektrische, speed-pedelecs, mountainbikes, BMXen, tandems, minifietsen, racefietsen, enz…

En allemaal gebruiken ze dezelfde smalle fietspaden of de zijkanten van de rijweg, meestal compleet ongeschikt om een zekere snelheid te halen. Wat ze toch proberen…

Ik kon er mij helemaal in vinden. Als je vandaag als voetganger bijvoorbeeld in Antwerpen het station buiten stapt, is het naar zes kanten tegelijk kijken, wil je niet aangereden worden door een fietser, of niet minstens een niet-mis te verstane verwensing naar je hoofd geslingerd krijgen!

Veel fiets- en voetpaden lopen in elkaar over, zonder verschil in hoogte: veiliger voor fietsers, veel gevaarlijker voor voetgangers… Langs veel Vlaamse straten en wegen zijn wél fietspaden maar geen voetpaden: iedereen dan maar op het fietspad? Weer verwensingen naar je hoofd geslingerd!!

Ook in onze stad zou meer aandacht voor de echte zwakke weggebruiker aan de orde moeten zijn. Ons historisch centrum is sowieso al een kluwen van elkaar hinderende vrachtwagens, autobussen, auto’s en fietsers waarbij een voetganger voortdurend zijn weg moet zoeken naar het meest veilige deel van de weg.

Een “voetgangerstoets” bij de heraanleg van elke straat of plein is hoogdringend aan de orde. En vervolgens een plan om de toets systematisch uit te voeren voor alle bestaande wegen. Meer aandacht van de politie voor de manier waarop fietsers zich door de stad verplaatsen, is eveneens een must.

Onze stad heeft de ambitie een echte fietsstad te zijn en dat is mooi. Maar fietsers en voetgangers zich in volledige harmonie naast elkaar laten bewegen, zou nog mooier zijn!

Marleen Vanderpoorten

Terwijl we volop aan het nazomeren toe zijn, staan de media stilaan vol met vooruitzichten op wat ze een “hete” herfst noemen. “Heet” op politiek vlak: o.a. het pensioen- en het tewerkstellingsdossier liggen op de tafel van de federale regering en de bespreking ervan belooft geen gezellig onderonsje te worden tussen de partners van de veelkleurige federale coalitie.

Het zijn cruciale dossiers voor de toekomst en de welvaart van ons land, dat beseft iedereen. Maar de visie op materies als werkzaam werk, activering van langdurig zieken en volledige loopbaan bijvoorbeeld, loopt zodanig uit elkaar, dat een eerzame oplossing uitdokteren die de lange termijn kan doorstaan, zeer moeilijk dreigt te worden. Maar nooit onmogelijk. Hopelijk slaagt onze premier erin met de ploeg die hij tot nu succesvol leidde, tot een ééndrachtig en sterk resultaat te komen.

Terugkijken op de voorbije zomer, zorgt meteen al voor de herinnering aan veel te veel regen, te veel donkere wolken, dramatische overstromingen, en, nog steeds, te veel zorgen rond de corona-crisis. Deze crisis die ons het voorbije anderhalve jaar in de ban hield, is niet voorbij. De Wereldgezondheidsorganisatie waarschuwt vandaag in een persmededeling trouwens al voor een volgende pandemie en wijst alle overheden erop dat lessen moeten getrokken worden uit de covid-aanpak, om het volgende keer beter te doen.

Over de aanpak van de nog steeds voorkomende corona-uitbraken, vooral in de grote steden, blijven, ook in ons land, trouwens zorgen bestaan: te weinig gevaccineerden in Brussel, te veel indianenverhalen over het effect van de vaccins op ons lichaam, onwetendheid over de periode van immuniteit bij wie het vaccin wel liet inspuiten… Blijvende voorzichtigheid is aan de orde. Het rijk der vrijheid kan er aankomen, maar enkel als we onszelf en onze dichte omgeving beschermen voor al te nonchalante omgang met elkaar.

De overstromingen die zich half juli hoofdzakelijk in de provincie Luik voordeden, doden en gewonden met zich brachten en voor miljarden schade zorgden, drukten ons met de neus op de blijvende onvoorspelbaarheid en de niet te temmen kracht van de natuur. Televisiebeelden die onze schermen overspoelden, hebben we nog gezien, maar dan spelen ze zich af in verre landen, vaak aan de andere kant van de wereld. En dan wijten we de dramatische gevolgen ervan vaak aan slechte of slecht-onderhouden infrastructuur en onbehoorlijk bestuur…en denken we dat dit bij “ons” niet kan voorvallen.

Verkeerd dus! Er wordt nog steeds onderzocht waar de ultieme verantwoordelijkheid van de grote ramp lag, en of menselijk falen er een rol in speelde. En ook hieruit moeten lessen getrokken worden om in de toekomst zulke drama’s te kunnen voorkomen! Lichtpunt tijdens de dagen van ellende voor zoveel mensen die geliefden verloren of hun hele hebben en houden zagen verwoest worden door het water, was zeker de golf van solidariteit die door ons land ging.

Ook in onze stad waren er veel gulle donoren om een vernielde school in Fraipont te helpen opbouwen tegen 1 september. Laat ons de kommer en kwel van de voorbije maanden als les onthouden en beseffen dat we als mens niet boven of los van de natuur staan, niet alles in de hand hebben en niet alles kunnen controleren. Maar laat ons ook beseffen dat solidariteit de pijn, alle pijn, kan verzachten en de wonden kan helpen helen!