mei 2021

Op 30 juni e.k. leg ik mijn schepenambt van patrimonium, onroerend erfgoed, participatie en wijkwerking, wonen en werk, neer. Ik was 32,5 jaar lid van het schepencollege van de stad Lier, waarvan 18 jaar als burgemeester, en 14,5 jaar als schepen (in de vorige legislatuur als OCMW-voorzitter ook schepen van sociale zaken).
Dit afscheid is dus een oefening in loslaten…

Ik maakte deel uit van en leidde bestuursmeerderheden van heel verschillende samenstellingen en kijk met veel genoegen terug op de constructieve samenwerking die ik in alle legislaturen met de collega’s had.

Sinds 1989, het jaar dat ik voor het eerst als schepen van Cultuur, Onderwijs en Sport, onder burgemeester Vanhoutte toetrad tot het bestuur, is Lier grondig veranderd. Het bestuur van de stad werd gemoderniseerd en op digitale leest geschoeid, het uitzicht van de stad kreeg een grondige facelift, veel nieuwe bestemmingen werden aan gerestaureerde monumenten gegeven en andere gebouwen maakten plaats voor nieuwbouw. De heraanleg van de Grote Markt en het verkeersluwe centrum van de stad beschouw ik als, wellicht, de moeilijkste maar ook meest geslaagde ingreep in de binnenstad.

In de lopende legislatuur werd een herstart gegeven aan de restauratie van Lierse monumenten en kwamen deze dossiers in een stroomversnelling terecht. De budgetten hiervoor komen grotendeels uit de verkoop van patrimonium van het OCMW.

Vorig jaar werd een participatieambtenaar aangeworven om de in het bestuursakkoord opgenomen beleidsdoelen rond participatie en wijkwerking mee uit te werken. De beleidsnota zal in juni afgerond zijn en besproken worden met de gemeenteraadsleden. Op vlak van wonen en werk werd de regiefunctie van de stad voor het eerst krachtig in de hand genomen: het beleidsplan wonen wordt in de maand juni voorgelegd aan het college, de samenwerkingsovereenkomst met de VDAB wordt over twee weken aan de pers toegelicht.

Het werk is niet af, is nooit af, maar staat wel in de steigers. Ik geef met veel vertrouwen de fakkel door aan Sabine Leyzen, die reeds heel wat ervaring op deed in de gemeenteraad, commissies en op andere politieke niveaus.

Een bijzonder woord van dank richt ik graag tot alle medewerkers van de stad met wie ik uitstekend samenwerkte en dankzij wie dossiers vlot opgebouwd en afgewerkt kunnen worden.

In het najaar zal ik een boekje afwerken en voorstellen dat ik momenteel schrijf over hoe ik 32 jaar Liers beleid heb ervaren en meegemaakt.

Marleen Vanderpoorten

Op 8 mei 1945 kwam in Europa een einde aan de tweede wereldoorlog, één van de gruwelijkst oorlogen uit onze geschiedenis. Tientallen miljoenen mensen, militairen en burgers verloren er het leven bij.

Het vervolgen, opsluiten in concentratiekampen, martelen en doden van burgers in het algemeen, en de holocaust, vervolging en vernietiging van een massa Joden, in het bijzonder, is sindsdien zonder twijfel de donkerste bladzijde in het boek “Mens”.

Omdat ze een andere huidskleur hadden, een andere godsdienst beleden, er andere politieke ideeën op nahielden werden mensen gefolterd, uitgehongerd, doodgeschoten en vergast. Dit kan en mag nooit meer gebeuren.

Maar als ik rondom mij zoveel jonge en oudere mensen hoor die de omstandigheden van destijds die leidden tot geweld, oorlog en uitroeiing, niet meer kennen en geloven dat dit soort excessen in deze tijden niet meer mogelijk zouden zijn, besef ik dat herinnering en herdenking meer dan ooit noodzakelijk is.

Tot 1974 was 8 mei de officiële herdenking van de bevrijding van Wereldoorlog II. Sindsdien worden de beide wereldoorlogen herdacht op 11 november, de wapenstilstand na de eerste wereldoorlog. Dit volstaat niet. Wereldoorlog II was als oorlog té vernietigend, té mensonterend, té destructief voor alles wat mensen hadden opgebouwd en waarin ze geloofden.

Laat ons daarom van 8 mei opnieuw een herdenkingsdag maken. Een dag ook waarop de verworvenheden van de democratie, het vrije denken, recht en vrijheid in de spotlights worden geplaatst.