maart 2021

Net een jaar geleden drong het bij zowat iedereen glashelder door dat het coronavirus ook West-Europa in zijn greep had. De beelden die ons vanuit Noord-Italië bereikten, kwamen eerst hallucinant over, dan afschrikwekkend.
Overal schoten de cijfers van zieke mensen en sterfgevallen de hoogte in. Het had eerst ver van ons bed geleken, in China. In ons nabije landen zou het toch zo’n vaart niet lopen???

Tot ook sommige van onze kennissen en familieleden ziek werden. Soms doodziek met opname op intensieve, soms minder ziek, met eerder griepachtige verschijnselen. Maar altijd angstaanjagend omdat de controle op het virus op zich liet wachten. Ik herlas er “La peste” van Albert Camus bij, de vergelijking met de gang van zaken als gevolg van de coronapandemie was ontstellend: bijna een eeuw later en zoveel gelijkenissen bij de onmacht van de wetenschap en de radeloosheid van beleidsmensen.

We hebben sinds het begin van de pandemie een hele weg afgelegd. We hebben veel geleerd over het virus, we hebben tools ontworpen en attitudes aangeleerd om de verspreiding binnen de perken te houden. Er zijn vaccins ontwikkeld, en eens die op volle snelheid geprikt kunnen worden bij zoveel mogelijk mensen, zal de pandemie in kracht afnemen.

Het leven zal dan langzaam terug zijn normale gang van zaken krijgen. Cafés en restaurants zullen terug openen, winkelen in gezelschap zal toegelaten zijn, reizen zal opnieuw mogen. Misschien zullen we blijven telewerken maar niet elke dag zoals nu. Kussen en knuffelen zal opnieuw kunnen, maar gaan we dat nog durven zonder ons af te vragen of dat geen kans op besmetting oplevert?
Het rijk van de vrijheid zal eerst voorzichtig en nadien met volle kracht omarmd worden. We zullen ongeremd genieten van drankjes op terrasjes, wandelingetjes in gezelschap, culturele pleziertjes en het gezelschap van veel volk.

En later, veel later, zullen we ons 2020 alleen nog herinneren als een annus horribilis. Een jaar waarin we onze kleinkinderen ineens een half hoofd groter terugkregen, we onze jaarlijkse juli-uitstap met hen misten en het familiale kerstfeest.
Een jaar waarin de band met onze vrienden en vriendinnen verslapte want via de telefoon waren onze praatjes toch niet helemaal hetzelfde en een figuurlijk schouderklopje al helemaal niet. Maar ook een jaar waarin haast wat minder haastig werd en de boekenstapel sneller slonk dan anders, de band met onze vaste bubbel steviger werd en het besef van onze figuurlijke rijkdom in normale omstandigheden ten volle tot ons doordrong.

Vandaag, net een jaar na de uitbraak van de pandemie, moeten we nog steeds op onze tanden bijten om vol te houden, maar stilaan lijkt het vooruitzicht veld te winnen dat het opnieuw goed zal komen. Het rijk van de vrijheid wenkt…

In het bestuursakkoord 2019-2024, hoofdstuk “Openbare ruimte” staat als laatste punt bij het onderdeel “Waterbeleid”: “we onderzoeken hoe we meer “water in de stad” kunnen brengen en maken daarvoor een langetermijnplanning op”.
Deze zin heeft hoofdzakelijk betrekking op het openleggen van vlietjes die momenteel onder de grond liggen en die door de openlegging het historische uitzicht van sommige delen in onze stad herwaarderen.

Deze werkwijze zal voorlopig toegepast worden als de opportuniteit zich voordoet, dwz in het kader van een reeds gepland project waar het mee in opgenomen kan worden. Opnieuw water in de openbare ruimte brengen is beeld- en sfeerbepalend en maakt een stad mooier en veel gezelliger. Kijk naar de binnenstad van Mechelen die door de aanleg van waterpartijen en openleggen van vlietjes zoveel aangenamer is geworden.

Het onderwerp heeft, uiteraard, ook, en niet in het minst, ecologische aspecten, voor een groot deel ook te wijten aan de klimaatopwarming. Het ecologisch deel van “water in de stad” vertaalt zich in een hemelwaterplan, de Nete als extra buffer en, in de nabije toekomst, een nieuwe stuw op de Binnennete.

Bij nieuwe projecten en studies (vanaf 2019) van onroerend erfgoed zal, waar mogelijk, onderzocht worden hoe de historische vlieten in de Lierse binnenstad kunnen worden geherwaardeerd. Er zijn nu reeds een aantal concrete projecten en studies lopende.

In de eerste plaats zijn er de beheersplannen voor stadsgezichten. Een beheersplan heeft als bedoeling een visiedocument, een kader en leidraad vast te leggen dat eigenaars in de toekomst moeten volgen bij renovatie of restauratie. Bij de opmaak van een beheersplan wordt zoveel mogelijk integraal en geïntegreerd gewerkt. Integraal betekent de zorg voor archeologisch, landschappelijk én bouwkundig erfgoed. Een geïntegreerde benadering betekent een afstemming met andere beleidsvelden die raakvlakken hebben met de onroerend erfgoedzorg zoals ruimtelijke ordening, leefmilieu, natuur en toerisme. Aan de ontwerpers van de beheersplannen wordt nu ook expliciet gevraagd te onderzoeken of het binnen het onderzoeksgebied haalbaar is de historische waterlopen te herwaarderen en dus, bijvoorbeeld, open te leggen.

Het beheersplan Kloosterstraat en omgeving is reeds goedgekeurd. De beheersplannen Jezuïetenklooster en omgeving en Grote Markt en omgeving zijn in opmaak. Deze drie beheersplannen zullen allemaal de mogelijkheid aantonen water in de stad zichtbaar te maken.

Naast de beheersplannen wordt momenteel werk gemaakt van de restauratie en herbestemming van het Heilige Geestgebouw. Dit project maakt deel uit van de meerjarenpremieovereenkomst die de stad sloot met het Agentschap Onroerend Erfgoed voor de Sint-Gummarussite. Binnen dit project is voorzien de historische waterloop, de Sint-Pietersvliet , achter het ‘Corenhuys’, de achterbouw in de Heilige Geeststraat 7, terug open te leggen. Samen met de eigenlijke restauratie van het H.Geestgebouw zal de authentieke kern van het historische Lier bij het openleggen van de Sint Pietersvliet zonder twijfel aan aantrekkingskracht en schoonheid winnen.

Wat bij het uitschrijven van ons partijprogramma in 2018 nog als een mooi toekomstbeeld gold, wordt nu al volop een beleidsdoel!