Net een jaar geleden drong het bij zowat iedereen glashelder door dat het coronavirus ook West-Europa in zijn greep had. De beelden die ons vanuit Noord-Italië bereikten, kwamen eerst hallucinant over, dan afschrikwekkend.
Overal schoten de cijfers van zieke mensen en sterfgevallen de hoogte in. Het had eerst ver van ons bed geleken, in China. In ons nabije landen zou het toch zo’n vaart niet lopen???
Tot ook sommige van onze kennissen en familieleden ziek werden. Soms doodziek met opname op intensieve, soms minder ziek, met eerder griepachtige verschijnselen. Maar altijd angstaanjagend omdat de controle op het virus op zich liet wachten. Ik herlas er “La peste” van Albert Camus bij, de vergelijking met de gang van zaken als gevolg van de coronapandemie was ontstellend: bijna een eeuw later en zoveel gelijkenissen bij de onmacht van de wetenschap en de radeloosheid van beleidsmensen.
We hebben sinds het begin van de pandemie een hele weg afgelegd. We hebben veel geleerd over het virus, we hebben tools ontworpen en attitudes aangeleerd om de verspreiding binnen de perken te houden. Er zijn vaccins ontwikkeld, en eens die op volle snelheid geprikt kunnen worden bij zoveel mogelijk mensen, zal de pandemie in kracht afnemen.
Het leven zal dan langzaam terug zijn normale gang van zaken krijgen. Cafés en restaurants zullen terug openen, winkelen in gezelschap zal toegelaten zijn, reizen zal opnieuw mogen. Misschien zullen we blijven telewerken maar niet elke dag zoals nu. Kussen en knuffelen zal opnieuw kunnen, maar gaan we dat nog durven zonder ons af te vragen of dat geen kans op besmetting oplevert?
Het rijk van de vrijheid zal eerst voorzichtig en nadien met volle kracht omarmd worden. We zullen ongeremd genieten van drankjes op terrasjes, wandelingetjes in gezelschap, culturele pleziertjes en het gezelschap van veel volk.
En later, veel later, zullen we ons 2020 alleen nog herinneren als een annus horribilis. Een jaar waarin we onze kleinkinderen ineens een half hoofd groter terugkregen, we onze jaarlijkse juli-uitstap met hen misten en het familiale kerstfeest.
Een jaar waarin de band met onze vrienden en vriendinnen verslapte want via de telefoon waren onze praatjes toch niet helemaal hetzelfde en een figuurlijk schouderklopje al helemaal niet. Maar ook een jaar waarin haast wat minder haastig werd en de boekenstapel sneller slonk dan anders, de band met onze vaste bubbel steviger werd en het besef van onze figuurlijke rijkdom in normale omstandigheden ten volle tot ons doordrong.
Vandaag, net een jaar na de uitbraak van de pandemie, moeten we nog steeds op onze tanden bijten om vol te houden, maar stilaan lijkt het vooruitzicht veld te winnen dat het opnieuw goed zal komen. Het rijk van de vrijheid wenkt…
Recente reacties