2020 loopt ten einde. Het was een vreemd jaar. Wegens een door ons nooit eerder ervaren pandemie, maar niet alleen daarom. “Een duister jaar vol schittering” schrijft filosofe Alisja Gescinska erover. Deze zin geeft prachtig weer waarom de afgelopen maanden zich aan elkaar regen tot een snertjaar dat echter niet zomaar en niet over de ganse lijn een snertjaar was.
Natuurlijk heeft de ervaring van het niets ontziende coronavirus, de daarbij horende hoge aantallen zwaar zieke mensen en de talrijke overlijdens die duizenden families troffen, ons geloof in het kunnen van de mens in de 21ste eeuw en de vooruitgang van de wetenschap even aan het wankelen gebracht.
Het deed ons bijvoorbeeld het onnavolgbare La Peste van Albert Camus opnieuw ter hand nemen, uit nieuwsgierigheid en om uit zoeken of er toch enige erkenning was met de gebeurtenissen beschreven in het boek dat reeds in 1947 verscheen. En het doet ons in een reflex onze wenkbrauwen fronsen als we nu op televisie beelden zien, pre-corona opgenomen, van elkaar knuffelende mensen, mensen zonder mondmaskers en zonder angst om elkaar ongeremd aan te raken.
We leerden relativeren over onze eigen manier van leven, onze eigen gewoonten en kleine en grotere verwennerijen. “Anders gaan leven” was nooit zo dichtbij. Nieuwe woorden werden geboren: knuffelcontact, superverspreider, huidhonger, bubbel, mondmasker, social distancing, knuffelboete, …vorig jaar rond deze tijd nog nobel onbekend in onze woordenschat!
2020 was hoofdzakelijk “het coronajaar”. Zo zal het in ons collectieve geheugen gebeiteld staan. Zo zal het de geschiedenis ingaan. Zo’n jaar willen we liefst niet meer meemaken. Maar 2020 was ook het jaar van vele andere soms beklijvende, vaak hoopgevende gebeurtenissen.
Vivaldi werd geboren en bestuurt goed; een liberale premier weet waar de belangrijke uitdagingen liggen en scoort met zijn teamspirit; de eindeloos lijkende discussie over een al dan niet harde brexit werd op de valreep in het voordeel van alle Europeanen met veel redelijkheid afgeklopt; een Europees herstelfonds om de door corona ontstane problemen te counteren werd goedgekeurd; een nieuwe en democratische president van de VS werd gekozen en luidde daarmee hopelijk het definitieve einde van het Trump-tijdperk in; “Black lives matter” legde het accent op solidariteit en diversiteit; in ons land en vele andere werd de discussie over populisme en onrechtvaardigheid op alle fronten opnieuw aangezwengeld; een coronavaccin werd gelanceerd op de valreep van de overstap naar 2021, minder dan een jaar na het uitbreken van de pandemie,…
Zo bleef einde december het wereldnieuws waar het bijna een jaar lang geweest was: in de schaduw van corona…, maar nu met positieve vooruitzichten!
Corona bracht wellicht geen nieuwe wereld maar of de oude ooit terugkomt is zeer de vraag. En of we dat willen evenzeer.
Recente reacties