december 2020

2020 loopt ten einde. Het was een vreemd jaar. Wegens een door ons nooit eerder ervaren pandemie, maar niet alleen daarom. “Een duister jaar vol schittering” schrijft filosofe Alisja Gescinska erover. Deze zin geeft prachtig weer waarom de afgelopen maanden zich aan elkaar regen tot een snertjaar dat echter niet zomaar en niet over de ganse lijn een snertjaar was.

Natuurlijk heeft de ervaring van het niets ontziende coronavirus, de daarbij horende hoge aantallen zwaar zieke mensen en de talrijke overlijdens die duizenden families troffen, ons geloof in het kunnen van de mens in de 21ste eeuw en de vooruitgang van de wetenschap even aan het wankelen gebracht.

Het deed ons bijvoorbeeld het onnavolgbare La Peste van Albert Camus opnieuw ter hand nemen, uit nieuwsgierigheid en om uit zoeken of er toch enige erkenning was met de gebeurtenissen beschreven in het boek dat reeds in 1947 verscheen. En het doet ons in een reflex onze wenkbrauwen fronsen als we nu op televisie beelden zien, pre-corona opgenomen, van elkaar knuffelende mensen, mensen zonder mondmaskers en zonder angst om elkaar ongeremd aan te raken.

We leerden relativeren over onze eigen manier van leven, onze eigen gewoonten en kleine en grotere verwennerijen. “Anders gaan leven” was nooit zo dichtbij. Nieuwe woorden werden geboren: knuffelcontact, superverspreider, huidhonger, bubbel, mondmasker, social distancing, knuffelboete, …vorig jaar rond deze tijd nog nobel onbekend in onze woordenschat!

2020 was hoofdzakelijk “het coronajaar”. Zo zal het in ons collectieve geheugen gebeiteld staan. Zo zal het de geschiedenis ingaan. Zo’n jaar willen we liefst niet meer meemaken. Maar 2020 was ook het jaar van vele andere soms beklijvende, vaak hoopgevende gebeurtenissen.

Vivaldi werd geboren en bestuurt goed; een liberale premier weet waar de belangrijke uitdagingen liggen en scoort met zijn teamspirit; de eindeloos lijkende discussie over een al dan niet harde brexit werd op de valreep in het voordeel van alle Europeanen met veel redelijkheid afgeklopt; een Europees herstelfonds om de door corona ontstane problemen te counteren werd goedgekeurd; een nieuwe en democratische president van de VS werd gekozen en luidde daarmee hopelijk het definitieve einde van het Trump-tijdperk in; “Black lives matter” legde het accent op solidariteit en diversiteit; in ons land en vele andere werd de discussie over populisme en onrechtvaardigheid op alle fronten opnieuw aangezwengeld; een coronavaccin werd gelanceerd op de valreep van de overstap naar 2021, minder dan een jaar na het uitbreken van de pandemie,…

Zo bleef einde december het wereldnieuws waar het bijna een jaar lang geweest was: in de schaduw van corona…, maar nu met positieve vooruitzichten!
Corona bracht wellicht geen nieuwe wereld maar of de oude ooit terugkomt is zeer de vraag. En of we dat willen evenzeer.

Gisteren nam de Lierse gemeenteraad afscheid van schepen Walter Grootaers. Na 26 jaar als gemeentelijk mandataris, waarvan 14 als schepen, mag Walter zijn stoel en zijn kennis doorgeven aan zijn opvolger, Thierry Suetens.

Walter kwam op 1 januari 1995 in de gemeenteraad als oppositieleider voor LMM. Maar oppositie voeren zit Walter niet in het bloed. Hij is positief en constructief van aard en wil graag mee de lijnen uitzetten op een opbouwende manier. Na zijn start in de gemeenteraad zat Walter al snel mee na te denken over de beleidsmogelijkheden en tussen het team van Walter en de toenmalige meerderheid groeide een goede verstandhouding.

Walter stapte later over naar Open Vld en heeft de partij sindsdien altijd in zijn hart gedragen. Hij kan relativeren en tegelijkertijd perfect inschatten welke accenten belangrijk zijn en welke niet. Een liberaal, vrijgevochten karakter met heel veel aandacht voor alle mogelijke sociale aspecten van beleid voeren.

Zouden meer politici iets van Walters karakter hebben, politiek zou een betere naam en faam hebben! Walter was voor onze partij en voor de schepencolleges waar hij deel van uitmaakte, een fantastische collega: consequent liberaal, altijd bereid in te springen waar nodig, en altijd in staat de spanning van een conflictueus moment tussen collega’s om te buigen in ontspanning. Il faut le faire…

Zijn bevoegdheden als schepen, die zeer verscheiden zijn geweest, heeft hij altijd met enthousiasme op- en aangepakt. Bij lijstvormingen heeft hij nooit plaatsen opgeëist. En misschien is dat laatste, wat getuigt van een zekere bescheidenheid, een kwaliteit die hem wellicht parten heeft gespeeld: had er anders niet nog meer in zijn politieke carrière gezeten?

In ieder geval was Walter voor onze fractie in het algemeen en voor mij in het bijzonder, de best mogelijke collega: zijn positivisme trok ons erdoor op moeilijke momenten en zijn teamspirit heeft mij geleerd wat eigenlijk 1 van de hoofdzaken van een geslaagde politieke loopbaan is. Alleen kan je niets bereiken in een politiek bestaan, samenwerking is essentieel. Een ploeg is maar zo sterk als haar eensgezindheid groot is.

Bedankt voor alles Walter, en heel veel succes met al wat je nog onderneemt!

December is elk jaar opnieuw begrotingsmaand in de lokale besturen. Ook in Lier wordt het budget en het aangepaste meerjarenplan van stad/OCMW rond deze tijd besproken in de gemeente- en OCMW-raad. Een mooi moment om met alle raadsleden te bekijken waar het goed loopt en waar bijsturingen in de toekomst misschien overwogen moeten worden.

De krachtlijnen van het meerjarenplan, dat vorig jaar bij het begin van de legislatuur werd uitgetekend, blijven bestaan. Dat betekent dat er veel inspanningen geleverd worden voor de vernieuwing en verfraaiing van het openbaar domein, dat er veel aandacht gaat naar onze verenigingen en naar het sociaal welzijn van onze burgers, en dat ons eigen patrimonium kritisch onder de loep wordt genomen, gerenoveerd en gerestaureerd waar nodig. Dit alles binnen gezonde financiële doelstellingen: een budgettair evenwicht en geen verhoging van de schuld.

De aanpassingen die nu worden aangebracht aan het meerjarenplan vanaf 2021, zijn hoofdzakelijk het gevolg van twee gebeurtenissen: de coronacrisis en de steun van de Vlaamse regering voor de restauratie van ons onroerend erfgoed.

De coronacrisis heeft extra uitgaven gevergd van ons bestuur als ondersteuning van handelaars, verenigingen en personen die het door de pandemie extra moeilijk hebben gekregen. Er kwamen extra inkomsten van de hogere overheid om deze problemen mee aan te pakken. Sommige uitgaven werden geschrapt omdat ze wegens de opgelegde coronamaatregelen, vervielen. Af te wachten valt nog of hierdoor de inkomsten van de personenbelasting zullen dalen en het aantal noodzakelijke steunmaatregelen voor gezinnen in armoede zal stijgen.

De Vlaamse regering ging in op onze vraag een meerjarenpremie toe te kennen voor het begijnhof en de Sint-Gummarussite. Deze bedraagt 60% van de voorziene en subsidieerbare werken. Daardoor moeten stad en OCMW ook zelf sneller inspringen om het ontbrekende budget te voorzien. Door verkoop van een deel van het OCMW-patrimonium en een voorzichtig uitgavenbeleid kan dit gerealiseerd worden. Een belangrijke investering kan zo op korte termijn gerealiseerd worden.