oktober 2020

Strenger zijn voor elkaar en voor onszelf, strenger dan we ooit gewild hadden, is de enige manier om de coronacijfers naar beneden te halen. De overheden van alle niveaus hebben het intussen en eindelijk begrepen maar het zijn vooral de mensen zelf die doordrongen moeten zijn van de rechtvaardigheid van deze strenge regels. 

Natuurlijk hadden we allemaal gehoopt op een ontspannen herfstvakantie waarbij corona niet meer alles overschaduwend aanwezig zou zijn, natuurlijk hadden we graag onze jaarlijkse familiereünie laten doorgaan en samen een wandeling gemaakt naar de kerkhoven, en natuurlijk keken we uit naar eindelijk weer eens een mooie voorstelling in de Vlaamse opera,…

Als in het voorjaar een lockdown de enige manier was om de pandemie te vertragen, waarom zou dat dan nu anders zijn?? De beelden van Luikse ziekenhuizen evenaren intussen, jammer genoeg, bijna de beelden van Bergamo. Bergamo is in ons collectief geheugen gebeiteld als de stad waar zieken op ziekenhuisgangen lagen te sterven…

Voor de ganse wereld zal Bergamo, die fantastisch mooie en gezellige typisch Italiaanse stad, gekoppeld blijven aan corona en aan het beeld van een te trage overheid die een ramp niet kon voorkomen. Gaan Luik, en misschien later ook Brussel en Antwerpen, het lijstje aanvullen? In  ieder geval wel als er niet drastisch wordt ingegrepen en mensen eindelijk begrijpen dat het vooral hun eigen gedrag is dat erger kan voorkomen.

De overheid voert in deze geen pestmaatregelen uit, de overheid doet, met enige vertraging, wat van een overheid verwacht wordt. Dat zijn niet altijd populaire beslissingen, maar dat is de  essentie van besturen en dus  van verantwoordelijkheid opnemen.

We moeten de besliste maatregelen absoluut rigoureus opvolgen en, als het even kan, zelfs meer doen dan ze opleggen!

De dramatisch stijgende coronabesmettingen laten Vivaldi niet toe een positieve opstart van het federale beleid uit te werken. Geen rooskleurige witte bruidsweken, eerder onmiddellijk in oorlogsmodus. Tegen het virus.

De maatregelen die vorige vrijdag door de regering werden aangekondigd zijn hard en laten weinig aan de verbeelding over: ze zijn strikt te interpreteren en bij uitblijven van enig succes, volgt ongetwijfeld een verlenging en een verstrenging.

De maatregelen lijken te focussen op de horeca maar in werkelijkheid wordt gans de bevolking ermee geconfronteerd. De horeca is nu eenmaal een spil in het geheel van besmettingen: heel veel mensen komen ermee in aanraking en zo zorgt een veel bezochte horeca ook voor heel veel contacten en, mogelijk, besmettingen. Een gesloten horeca zal het sociaal leven in het algemeen immers op een veel lager toerental laten draaien. Hoe groot de inspanningen van de uitbaters ook waren en zijn, zij zitten op een cruciale plaats bij het aanwakkeren van het virus-vuur.

Met de herfstvakantie voor de deur betekent het sluiten van de horeca niet alleen een streep door de rekening van cafés en restaurants, maar ook voor de toeristische sector en de retail. Een dagje winkelen zonder een drankje of een hapje (en een toiletbezoek) zit er voorlopig niet echt meer in. Webshops zullen er opnieuw wel bij varen. En wie echt uitkeek naar enkele dagen vakantie met kleinkinderen, na maanden van afstand, zal de plannen sowieso nog een tijdje in de diepvries moeten stoppen. Eenzaamheid en isolatie dreigen opnieuw of nog meer toe te nemen…

En toch is er geen weg naast: deze federale regering doet wat ze moet doen. Willen we niet opnieuw en nog meer met overvolle ziekenhuizen en huizenhoge overlijdens in woonzorgcentra te maken krijgen, moet ze streng zijn. Niet een beetje streng, maar duidelijk en rechtlijnig. Tot er definitieve beterschap zal optreden.

De maatregelen die vrijdag werden afgekondigd zijn moedig. Politici maken zich te vaak schuldig aan een tekort aan langetermijnvisie en aan halfslachtige maatregelen. Vivaldi zet resoluut een stap in de andere, de goede richting. Dat moeten we met zijn allen ondersteunen, hoe moeilijk en hard het ook is. Er komt een moment dat deze maatregelen zullen lonen en dat we blij zullen zijn dat ze genomen werden.

De eerste 10 dagen van Vivaldi werden met argusogen gevolgd door zowat iedereen die van ver of dichtbij begaan is met politiek. De uitdaging is, bijna 500 dagen na de verkiezingen en tijdens een gigantische crisissituatie door corona, immers groter dan ooit. 

Dat er überhaupt nog een oplossing uit de bus zou komen en een regering kon gevormd worden, was intussen bij velen zeer twijfelachtig. Vlaams Belang, PvdA en N-VA begonnen zich te verheugen in en ook al klaar te stomen voor nieuwe verkiezingen die het land alleen maar in een nog diepere afgrond zouden storten. Maar aangezien voor twee van deze partijen België sowieso een eindig verhaal moet zijn, hoopten zij des te meer op een mislukking van de gesprekken die de facto het failliet van België zouden aantonen.

Een jonge generatie met veel ambitie en veel goede wil, heeft geluisterd naar de echte bezorgdheden van mensen en is er uiteindelijk in gelukt, wars van alle tegenstellingen, de handen in elkaar te slaan en met een team aan de slag te gaan.
Alexander De Croo en zijn kompanen zijn eerlijk en rechtuit in hun communicatie, to the point en draaien niet rond de pot. Dat is alvast een (h)eerlijke vaststelling en doet verlangen naar meer van dat!

Ook de nieuwe ministers die aan hun proefstuk toe zijn, sommigen hebben geen ervaring op het nationale niveau, treden krachtdadig en gedecideerd op de voorgrond. De beleidsdiscussies die ongetwijfeld nog zullen volgen in de diverse ploeg die Vivaldi is, worden hopelijk met dezelfde teamspirit en hetzelfde doorzettingsvermogen aangepakt!

Zoals op alle politieke niveaus en in alle steden en gemeenten zijn de budgetten voor 2021 en de meerjarenplanning 2021- 2025 in opmaak. Er dient rekening gehouden te worden met minder inkomsten en meer uitgaven door de coronacrisis.

De coronacrisis heeft er diep ingehakt en doet dat nog steeds. Een einde van de pandemie is voorlopig nog niet in het vooruitzicht. Dit betekent dat onze stad minder inkomsten heeft gegenereerd van bijvoorbeeld standplaatsen en terrassen, en dat er, coronagerelateerd, meer uitgaven werden gedaan zoals de centrumbons en mondmaskers voor de burgers. Tegelijkertijd werden ook minder uitgaven gedaan voor bijvoorbeeld stedelijk georganiseerde evenementen. Een herschikking van de financiële middelen voor de volgende jaren dringt zich daarom alvast op.

Het heuglijke nieuws dat de Vlaamse overheid de restauratie van de Sint-Gummarussite subsidieert, vergt ook op het vlak van infrastructuurkosten uit onze eigen portemonnee een extra inspanning.
De hogere overheid subsidieert immers maar 60% van de subsidieerbare werken. Dat betekent dat de stad en het OCMW de overige 40% moeten bijleggen plus alle niet-subsidieerbare werken moeten betalen. En dat zijn er wel wat zoals alles wat elektriciteit betreft, geluidsinstallatie en verwarming, een eventueel torenmuseum en de inrichting van een keuken voor een sociaal restaurant. Om maar enkele voorbeelden te geven.

In totaal betaalt de Vlaamse overheid 8,6 mio euro en legt de stad minstens ongeveer 14 mio bij, gespreid over de volgende zes jaar. Dat is erg veel geld!
Het is vandaag nochtans het uitgelezen moment om voluit te kiezen voor investeringen in onze stad en daarvoor eventueel zelfs het pad van de schuldafbouw te verlaten.

We moeten onze stad opnieuw lanceren. Als wandelstad met aangename pleinen en straten langs het water en met veel groen, en met terrasjes en restaurantjes die het water en het groen flankeren. En als (kunst)historische trekpleister voor bezoekers en toeristen van overal. Ons onroerend erfgoed wordt met zo’n vaart gerestaureerd dat dit zal uitmonden in een complete facelift van de binnenstad: begijnhof, Zimmertoren, pompen, Zwartzustersklooster, kerken, huizen langs pleinen en straten, en, als kers op de taart, nu ook de Sint-Gummarussite.

Lier komt op deze manier hoog op de lijst van (kunst)historische steden te staan. De investeringen in ons patrimonium zullen zeker een terug-verdien-effect genereren. Onze burgers zullen enorm fier zijn op het gepresteerde werk. Dat maakt de inspanning meer dan de moeite waard!