september 2020

Vorige week keurde de Vlaamse regering de overeenkomst  inzake de meerjarenpremie voor de restauratiewerken aan de Sint-Gummaruskerk en het H.Geestgebouw goed. 

Dit betekent dat 8,6 mio euro ter beschikking wordt gesteld om zowel het interieur als het exterieur van de kerk en het H.Geestgebouw versneld te restaureren. Dit betekent eveneens dat de stad en het OCMW de nodige budgetten in de meerjarenplanning moeten inschrijven om  hun  deel van de werken te financieren.

Dit wordt een moeilijke oefening want er zijn ook veel andere investeringen op allerlei vlakken die aandacht vragen. Maar er is geen weg naast. Na een periode van ter plaatse trappelen heeft het stadsbestuur er immers voor gekozen  onze monumenten met bekwame spoed in ere te herstellen en ze opnieuw de aantrekkingskracht te geven die ze verdienen.

Bovendien dient zich een gigantische opportuniteit aan want door het tegelijkertijd renoveren van kerk EN H. Geest, kan de site in haar geheel een nieuw leven ingeblazen worden. Belangrijk als religieus erfgoed wat de kerk betreft, maar ook als sociaal trefpunt wat het H.Geestgebouw betreft.

Van oudsher is dit laatste  immers de kern geweest van sociale werken en administratieve diensten van de commissie van openbare onderstand. Het zou mooi zijn als het sociale hart van onze stad opnieuw een thuis zou vinden in dit gebouw. Bovendien bevindt de site zich op de oudste plek van Lier en biedt ze een uitstekende gelegenheid om bezoekers van onze stad wegwijs te maken in de geschiedenis van Lier, ook op kunsthistorisch vlak.

In post-coronatijden zullen we onze stad op de kaart moeten zetten met een heel eigen en aantrekkelijk profiel voor jong en oud. De combinatie van water, veel groen, mooie terrassen en kunsthistorisch erfgoed staat borg voor het welslagen van deze opdracht!

Enige consternatie was er wel de voorbije weken, op het moment dat onze voorzitter Egbert Lachaert ervoor koos met zeven partijen en zonder N-VA een regering proberen te vormen.

Bij onze leden waren er zeker af en toe vraagtekens over de strategie want was Lachaert niet duidelijk voorzitter geworden omdat hij de “Groenen” net GEEN warm hart toedroeg? De bedenking was deels terecht, deels ook niet. Is goed aan politiek doen immers niet vooral een oefening om realistisch te besturen, haalbare projecten op te zetten en positief naar de toekomst te kijken?

Open Vld en zijn voorzitter hebben de voorbije weken en maanden veel gediscussieerd, nagedacht en overlegd over wat en met wie die “haalbare en positieve politieke projecten” kunnen tot stand komen. Na herhaaldelijk denigrerende en voortdurend arrogantere uitspraken van de voorzitter van de Vlaamse nationalisten in onze richting, is nu voor iedereen onder ons klaar en duidelijk dat een federale regering misschien wel beter zonder hen wordt gevormd.

N-VA wil uiteindelijk maar 1 ding, namelijk het einde van dit land. Dat Vivaldi geen Vlaamse meerderheid heeft, doet niet ter zake. Vivaldi heeft een meerderheid in het parlement. DAT is wat telt en dat is volstrekt democratisch, wat ook beweerd moge worden.

Het is trouwens eigenaardig dat hier nu een punt van gemaakt wordt: in de Zweedse regering was er geen Franstalige meerderheid en toch maakte N-VA er deel van uit! En dat de samenstelling anders zou zijn dan de Vlaamse? Dat is nu eenmaal de mogelijkheid die bestaat sinds regionale en federale verkiezingen los van elkaar worden georganiseerd. Men kan toch moeilijk voorstander zijn, zoals N-VA, van verkiezingen op andere momenten en toch verwachten dat er dezelfde coalities worden gevormd.

Natuurlijk is vandaag nog lang niet alles in kannen en kruiken voor een nieuwe federale regering. Het zal, als Vivaldi van start kan gaan, overigens ook elke dag uitkijken worden geen gevoelige snaren te raken bij partners, heel veel te blijven overleggen en heel gericht en voorzichtig te communiceren. Bovendien, wetende dat de oppositie geen halve gelegenheid zal laten voorbij gaan om coalitiepartners tegen elkaar op te zetten, wordt de uitdaging een sterke regering te vormen nog groter dan anders!
Ik heb alvast veel vertrouwen in de kans op slagen!

Een atypische zomervakantie, door blijvende corona-perikelen, is afgesloten. Leerkrachten en leerlingen zijn enthousiast maar vaak ook heel bezorgd aan een nieuw schooljaar begonnen. Zowat iedereen kijkt reikhalzend uit naar het lang verwachte covid 19-vaccin, …

Wie in maart dacht dat na de paasvakantie, ten laatste in mei de overstap naar het “gewone” leven terug aan de orde zou zijn, is intussen met de voetjes op de grond gesmakt. Iedereen beseft nu dat Corona een ongeziene streep, soms letterlijk, door de rekening van velen heeft gemaakt en dat het jaren en jaren zal duren vooraleer het sociale, economische en culturele doen en laten, het leven van ons allemaal dus, opnieuw in een “gewone” plooi zal vallen.

Corona heeft de zorg voor onze familie, vrienden, ouderen, kennissen opgepookt: dat ze er zijn en gezond blijven is NIET zo vanzelfsprekend als we altijd dachten. Corona heeft ons met de neus op de luxe gedrukt van dan toch niet zo ‘n vanzelfsprekende verschillende vakanties in het buitenland per jaar, van beperkingen bij verplaatsingen bij simpele uitstapjes en van allerlei regels bij het omgaan met onze kinderen, ouders, buren,….

Corona heeft ons bij veel vanzelfsprekendheden doen stilstaan, vanzelfsprekendheden die ons dagelijks leven hebben gestuurd tot in maart van dit jaar: gaan werken op kantoor, met 20 collega’s vergaderen in een beperkte ruimte (we zetten wel enkele stoelen bij), kusjes uitdelen bij ontmoetingen, handen schudden bij kennismaking en groet, met drie vriendinnen shoppen, opeen gedrumd in een metro de juiste halte afwachten, in het woonzorgcentrum van onze (groot)ouders binnenstappen zonder afspraak, elke week een ticketje kopen voor een voorstelling,….

Het zal nooit meer terugkomen zoals het was. Er zal een vaccin komen, zeker! En een geneesmiddel, zeker! En pas op dat moment zullen we ten gronde kunnen nadenken over wat het virus ons geleerd heeft over onze manier van leven, onze manier van zijn. Nu is het nog opletten voor de gevaren die ons bedreigen en hopen op een snelle remedie. Pas als de remedie er is, kan de schade voor de maatschappij worden opgelijst en, hopelijk, uitgegomd.

Ook dan pas zullen we uit de miserie de weldaden van nieuwe keuzes een kans kunnen geven. Met meer aandacht voor traagheid, diepte, zorg en aandacht. Nieuwe kansen dus. Die moeten we grijpen!