De vakantie start op zoveel vlakken op een compleet andere manier dan andere jaren!
Na een lockdown-voorjaar, een gegeven dat geen van ons ooit eerder meemaakte, worden de remmen los gelaten, liefst niet te veel ineens. Het blijft echter moeilijk iedereen op zijn of haar persoonlijke verantwoordelijkheid te wijzen, het afstand houden en de beperkte samenscholing tot leefstijl te propageren.
De deliberaties en de proclamaties in de scholen kregen zo goed als geen aandacht, het einde van het schooljaar evenmin. Besognes over waar op vakantie gaan dit jaar werden vervangen door de vraag of we dit jaar wel naar het buitenland zouden durven te gaan…Nog steeds blijven immers dichtbevolkte vakantieplekken en vliegtuigen niet echt aantrekkelijk…
Wat niet verandert, en het ziet er ook niet uit dat dit snel zal gebeuren, is het ontbreken van elk vooruitzicht snel een federale regering op de been te brengen. Terwijl de Vlaamse regering over korte tijd haar eerste verjaardag viert, blijven op nationaal vlak de gesprekken in allerlei constellaties elkaar afwisselen, maar zonder ooit uitzicht te bieden op een definitieve doorbraak.
Ik hoor journalisten in allerlei gespreksprogramma’s aan hun gasten voortdurend vragen waarom het allemaal toch zo lang moet duren, waarom zelfs corona-tijden daar blijkbaar niets kunnen aan veranderen… Deze journalisten krijgen nooit het juiste antwoord op hun vraag, altijd opnieuw wordt de moeilijke politieke verdeling, het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië en de voortschrijdende polarisering tussen de politieke partijen opgevoerd.
Dit is natuurlijk juist, al is het verschil tussen politiek Vlaanderen en Wallonië geen nieuwigheid! Integendeel, wie de geschiedenis van België een beetje kent, weet dat Vlaanderen en Wallonië altijd al een verschillende politieke ingesteldheid, en de bevolking een ander karakter en een andere cultuur hebben gehad.
Dat dit in tijden van grotere betrokkenheid en mondigheid geëvolueerd is tot een, vanuit Belgische perspectief, noodzakelijke maar eerder ongekende spreidstand lijkt mij logisch. Dat vraagt veel kennis en kunde, maar vooral veel flexibiliteit en veel bereidheid tot het sluiten van compromissen.
Partijvoorzitters die vandaag willen slagen in hun opdracht om een federale regering te vormen moeten toegevingen willen doen, inboeten op hun partijprogramma, over de grenzen van de wil van hun kiezerspubliek willen kijken. Afstand doen van hun ego en hun eigen grote gelijk.
Niet gemakkelijk want dat zal hen stemmen en populariteit kosten. De regeringsvorming is daarom verworden en zelfs herleid tot een strategisch spel van “wie wil en durft op wat toegeven en wat is de prijs die hiervan betaald moet worden?”…
De regeringsvorming lijkt meer dan ooit op een never ending story, op een spelletje stratego dat nooit uitgespeeld raakt omdat tussentijds de spelers wisselen en het spel van vooraf aan moet starten… Daarom is veel meer staatsmanschap nodig om afstand te kunnen nemen, om toegevingen te doen en nadien in team successen te boeken.
Ik hoop dat de zomer rust, bezinning en beterschap brengt voor iedereen, niet in het minst voor onze politieke trekkers: minder ego en meer samen, laat dat de opdracht voor de zomervakantie zijn!
Recente reacties