juni 2020

Vakantie in eigen land. Het mag immers eens wat anders zijn. Voor iedereen. Lang zijn we er in de voorbije maanden van uitgegaan dat dit een certitude was. Ook al was een reis naar de hak van de laars al rond kerstmis geboekt, de kans op annulatie leek 90% te zijn en het alternatief, augustus doorbrengen in eigen land was dat lange tijd eveneens. 

Corona hield en houdt immers lelijk huishouden in alle landen van de wereld waar we wel eens graag onze vakantie willen doorbrengen. Het virus is vandaag niet weg, ook niet in Europa. Maar de impact is wel gedaald. De Belgische cijfers van sterfgevallen, opnames in het ziekenhuis en nieuwe besmettingen zijn vandaag in ons land te vergelijken met die van begin maart.

De grenzen van de Europese landen worden opengezet, en al zal het nog een heel gedoe zijn vooraleer we aan het Italiaanse aperitief op een terrasje in het barokke Lecce mogen nippen: we willen er uiteindelijk toch voor gaan!

In de voorbije dagen las ik met meer dan gewone belangstelling de reisadviezen van onze virologen, van buitenlandse diplomaten en van landgenoten die in Zuid-Europa wonen. De conclusie is vrij eenduidig: het zal anders zijn om deze zomer in het buitenland op vakantie te gaan, het zal wat zoeken worden naar de plaatselijke richtlijnen inzake corona, het zal een extra plaatsje vrijmaken zijn in onze koffers voor een reeks mondmaskers, onze reisverzekering zal grondiger gescreend worden voor vertrek,…

En welke reputatie hebben de ziekenhuizen in Puglia? Nog eens opzoeken en lezen is de boodschap. Onze huiseigenares ter plekke heeft ons met enthousiasme laten weten dat onze kamer van vorig jaar al voor ons is voorbehouden en de tafels in haar kleine restaurantje minstens 2 m van elkaar staan…

Het is nog zes weken, maar we staan eigenlijk al vertrekkensklaar. Mentaal toch. We willen de mensen bij wie we in goede tijden graag op vakantie gaan en wiens cultuur, eten, natuur we zo adoreren, een hart onder de riem steken. We stappen weliswaar niet in het vliegtuig, maar dat doen we nooit voor deze 2.000 km lange trip. Voelen we ons 100% veilig? Niet helemaal. Maar als we niet vertrekken en hier blijven en uitstapjes maken naar onze kust, naar Brugge, de Vlaamse Ardennen en Namen, zal dat niet anders zijn…

“Reizen betekent samenleven met het virus en het risico nemen”, zegt onze huisviroloog, “maar thuisblijven, en naar de supermarkt of op café gaan, is dat ook.”
Voilà, we gaan!

Tijdens de voorbije weken werden tal van maatregelen uitgewerkt om gedupeerden van de corona-crisis te ondersteunen. Dit gebeurde op alle niveaus: zowel de federale als de Vlaamse overheid en de steden en gemeenten werkten steunmaatregelen uit voor handelaars, gezinnen, verenigingen, scholen, enz.

In onze stad werden deze steunmaatregelen in de gemeenteraad ook door de oppositie met applaus onthaald, figuurlijk dan toch. Alleen de beslissing van de meerderheid een centrumbon te schenken aan gezinnen en alleenwonenden bracht een discussie met zich mee. Deze centrumbon is een gift aan alle Lierenaars maar vooral ook een steun voor de lokale handelaars bij wie de bon kan besteed worden.

De discussie ging hoofdzakelijk over het principe dat, volgens sommige opposanten, niet alle Lierenaars nood hebben aan deze gift enerzijds, en, anderzijds, dat het bestuur al dan niet een keuze zou voorschrijven aan wie de bon dan wel beter zou geschonken worden.

Onze fractieleider in de gemeenteraad, Sabine Leyzen, schreef haar opinie uit in een vorige bijdrage aan de website van onze partij. Hierin zet ze zich heel terecht af tegen de hoge mate van betutteling die ze bij sommige opposanten ontwaart. Iedereen moet en mag een bon krijgen, schrijft ze, want wie is het stadsbestuur om met een vingerknip te ontdekken wie het in deze coronacrisis al dat niet moeilijk heeft gehad?

Diegenen die de bon niet willen gebruiken mogen die ook altijd vrijwillig wegschenken aan personen, verenigingen of organisaties waarvan ze weten dat die er wel behoefte aan hebben. Ook hier hoeft het stadsbestuur niet in de plaats van de burger een keuze te maken.

We zijn met zijn allen verantwoordelijke burgers, die willen mee denken en mee vormgeven aan het beleid, we zien in onze omgeving verschillen in noden en behoeften, en verschillen in mogelijkheden. Laat ons daarom zelf bepalen of we de centrumbon voor onszelf besteden bij een lokale handelaar of we hem wegschenken en aan wie we dat doen.

Dit is nu net de vrijheid waar wij als Open Vld voor staan en die we willen uitdragen in onze stad. Geen betweterig vingertje of betuttelende terechtwijzing vanuit de oppositie, wel een zelfbewuste en open houding van Open Vld: DAT is onze keuze!