Monthly Archives

maart 2020

75 jaar geleden overleed Arthur Vanderpoorten in het concentratiekamp van Bergen-Belsen

By | Weblogberichten

Ik heb mijn grootvader, Arthur Vanderpoorten, nooit gekend. Ik ben zelf geboren 9 jaar na het einde van WO II en dus ook 9 jaar na zijn overlijden. Ik heb in mijn jeugdjaren altijd heel veel over hem horen vertellen in de familie en nadien heb ik ook heel veel over en van hem gelezen.

Arthur Vanderpoorten had een eerder atypische politieke carrière. Hij was reeds de 50 voorbij toen hij eerst senator en nadien minister werd. Hij heeft zijn leven lang echter wel rechtlijnig en consequent sociaal-liberaal gedacht en gehandeld.

Hoewel hij professioneel vooral gelieerd was aan de economische sector, als handelsvertegenwoordiger, was hij als voorzitter van het Lierse Willemsfonds en als actieve liberaal vooral begaan met de democratisering en emancipatie van de bevolking via onderwijs en vrijetijdsbesteding.

Om dezelfde reden was hij overtuigd van het belang van de Vlaamse taal, binnen het Belgisch staatsbestel, en van het rijksonderwijs. Als senator liet hij de wet-Vanderpoorten goedkeuren die ervoor zorgde dat de gebouwen van het rijksonderwijs niet langer door de lokale besturen maar door de nationale overheid zouden gebouwd en onderhouden worden. De eerste school van die aard op het Lierse grondgebied, het Atheneum Campus Arthur Vanderpoorten, is om die reden naar hem genoemd.

Arthur Vanderpoorten werd op 3 september 1939 minister van Openbare Werken en nadien van Binnenlandse Zaken, in de regering Pierlot III, een regering van nationale eenheid met christendemocraten, socialisten en liberalen. Toen de regering bij het uitbreken van WO II in ballingschap in Londen ging, bleef Arthur Vanderpoorten met 7 collega’s in de niet-bezette Franse zone waar hij Belgische vluchtelingen hielp.

Op 4 januari 1943 werd hij in Le Pont-de-Claix gearresteerd op verdenking van het verlenen van steun aan een verzetsorganisatie en ontsnappingslijn. Hij werd gevangengezet in Fresnes, nadien getransporteerd naar Buchenwald en Oranienburg-Sachenhausen. Hij kreeg het statuut van Nacht und Nebel-gevangene.

Omdat zijn familie toch een poging deed om hem pakjes te zenden, werd hij gestraft met een transport naar Natzweiler waar hij in de zoutmijnen zou moeten werken. Een bombardement op de trein deed hem echter opnieuw in Sachenhausen, en bij de ontruiming van het kamp, in Bergen-Belsen terechtkomen. De fel verzwakte Arthur Vanderpoorten overleed er op 3 april 1945 aan tyfus.

Mijn familie, mijn partij en heel wat sympathisanten wilden dit overlijden graag herdenken met een bloemenhulde aan zijn monument op de site van het Atheneum, Campus Arthur Vanderpoorten. De omstandigheden zijn vandaag echter van die aard dat we de herdenking moeten uitstellen tot het najaar.

Corona brengt veel miserie, maar ook hoop en inspiratie

By | Nieuws

De beelden die we enkele dagen geleden te zien kregen van een ziekenhuis in Cremona en van de lijkwagens in Bergamo, hadden beelden uit een horrorfilm kunnen zijn! Zoveel eenzame zieke, vaak terminale patiënten, die ondanks de helse inspanningen van hun verplegend personeel, de hel niet zouden overleven! 

“Kan niet, niet in deze tijden”, zouden we enkele maanden geleden gezegd hebben indien men het toen voorspeld zou hebben. Bergamo en Cremona zijn lieflijke, op en top moderne Noord-Italiaanse steden die, in het geheel van Italië, hun tijd eerder vooruit lijken te zijn. Ik bezocht beide steden al verscheidene keren, telkens was het spontane respect voor de netheid, de voorkomendheid, de schoonheid,…mijn deel.

In ons land zijn Italiaanse toestanden niet aan de orde, voorlopig niet en hopelijk nooit. Maar mensen worstelen ook hier met angst voor de onmiddellijke toekomst en onzekerheid voor wat in het verdere verschiet ligt: gaan wij, gaat iemand in onze omgeving ziek worden, gaan we in de toekomst onze job kunnen houden, onze afbetalingen kunnen blijven doen…???

Wat critici in de marge zich al jaren afvragen, namelijk of onze manier van leven, ons consumptiegedrag en ons druk-druk-druk gedoe, wel houdbaar blijft; of altijd meer en meer voor iedereen wel realistisch en haalbaar blijft, treedt nu als een duidelijke kernvraag naar voor. Heeft de ongebreidelde expansie op zoveel domeinen zijn grens bereikt en moeten we vaker terugplooien op de basics van het leven?

De ict-revolutie die we de voorbije decennia doormaakten, zorgt er nu voor dat “in ons kot” blijven NIET gelijkstaat met afgezonderd en afgesloten zijn. We smsen, whatsappen, gebruiken sociale media, telefoneren en vergaderen met digitale hulpmiddelen zonder problemen. Kunnen we ons nog voorstellen hoe deze pandemie ervaren zou worden, pakweg 25 jaar geleden? Zonder alle mogelijkheden die we nu hebben?

De digitale revolutie heeft ons de voorbije decennia op economisch, sociaal en communicatief vlak in een rollercoaster van mogelijkheden gestort. Dat is fantastisch en moeten we zo houden. Maar nu komt de wereld een beetje tot stilstand. Misschien kunnen alle recent verworven mogelijkheden van online te shoppen tot telewerken en skypen ons in de nabije toekomst helpen de drukte van elke dag te stabiliseren.

Zouden minder burn-outs, minder stress en minder eenzaamheid dan niet aan de orde zijn? En kunnen creativiteit, inspiratie, behulpzaamheid, solidariteit en respect voor elkaars inzet de nieuwe thema’s worden voor het komende decennium en alle decennia daarna? Of gaan we over enkele maanden over tot de orde van de dag, vlakken we de eerste helft van 2020 uit, en pikken we de draad zonder meer op waar we hem loslieten?

Dat zou een absoluut verkeerde keuze zijn! Corona dwingt ons na te denken over onze manier van leven, en dat is nodig!

 

Creativiteit in Corona-tijden

By | Nieuws

We zijn het verdomd niet gewend onze dagelijkse handel en wandel opzij te schuiven en zuinig om te gaan met contacten en amusementjes. De gezondheid van iedereen staat nochtans op het spel en dus is er geen weg naast. 

We komen zo met onze voetjes op de (harde) grond in het besef dat zoveel dingen die deel uitmaken van ons leven allesbehalve vanzelfsprekend zijn, en dat we niet geleerd hebben dit blijvend te appreciëren. Etentjes, uitjes allerhande, terrasbezoekjes, onze wekelijkse sportpret, drukke markten en winkels, buitenlandse reizen…ze moeten nu allemaal even wijken voor een hoger belang, het waarborgen van de gezondheid van iedereen.

Natuurlijk is het jammer dat een reeds lang geplande en betaalde reis wordt geannuleerd, dat het feest voor de zoveelste verjaardag van een grootouder niet kan doorgaan, dat zoveel sportwedstrijden en heel veel van onze hobby’s worden geschrapt… Maar dit zijn luxeproblemen en dus bijzaak. Echte problemen moeten nu aangepakt en opgelost worden.

We mogen weer eens beseffen hoe efficiënt, performant en betaalbaar onze gezondheidszorg is, hoe aandachtig werkgevers en overheid met de zorgen van mensen omgaan en hoe begaan de onderwijsverstrekkers zijn met het welzijn en de toekomst van jongeren.

Voor veel zelfstandigen, vooral in de horeca is de deuren sluiten weliswaar een financiële ramp. De sterken onder hen nemen creatieve maatregelen: zij maken maaltijden om aan huis te brengen of om af te halen. Dikke duim daarvoor! Maar niet iedereen heeft de spirit, kracht, inventiviteit of mogelijkheden om hier werk van te maken.

Voor al diegenen die het nu extra moeilijk kunnen krijgen, om welke reden ook, is solidariteit en eendracht nodig. Geen oeverloos gediscussieer over wie wat en wanneer doet: samen de handen uit de mouwen, zorgen voor onszelf en zorgen voor elkaar is de boodschap!

Afscheid van Gwendolyn, nieuwe (kandidaat)voorzitter loopt zich warm

By | Weblogberichten

In het voorbije weekend verschenen in een aantal dagbladen al afscheidsinterviews met onze liberale voorzitter Gwendolyn Rutten. Nu officieel bekend is dat ze geen nieuw mandaat als voorzitter op het oog heeft, is de tijd voor terug- EN vooruitkijken voor haar aangebroken.

Gwendolyn zoals ze is: no-nonsens, rechtuit, zeer verstandig en altijd bereid toch ook een beetje in haar hart te laten kijken. Wat de toekomst haar zal brengen? Zeker Vlaams parlementslid blijven en burgemeester van Aarschot. Maar het zal niemand verwonderen als ze binnen de kortste keren ook andere horizonten opzoekt, eventueel, en misschien zelfs waarschijnlijk buiten de politiek.

We’ll see, maar dat ze niet snel zal vergeten zijn als voorzitter, staat nu al vast! Als vrouw stond ze meer dan haar mannetje in een wereld vol haantjes, ze leverde daarmee meteen het bewijs dat de politiek als mannenwereld niet meer van deze tijd is!

Wie de nieuwe voorzitter zal worden, is voorlopig koffiedik kijken. Twee grote kanshebbers, en twee andere die zich vooral in de aandacht willen plaatsen, voeren momenteel op sociale media campagne. Ze zoeken bondgenoten bij bekende mandatarissen en militanten en beloven allemaal vooral veel aandacht aan de lokale afdelingen te zullen geven.

Maar hun eerste werk zal het (mee) vormen van een federale regering zijn. De nieuwsberichten rond het Coronavirus verdringen de aandacht over de moeilijkheden rond de federale formatie (gelukkig) naar het tweede plan. Het blijft echter voor zowat iedereen die er niet van dichtbij bij betrokken is, een bewijs van onmacht en onwil dat politieke partijen negen maanden na de verkiezingen nog steeds geen stap dichter bij een akkoord staan.

Zij die er wel dichter bij betrokken zijn, zien en begrijpen vaak wel de onmacht omdat toegevingen vaak gelijkgesteld worden met het verlies bij de volgende stembusslag. Ik denk nochtans dat dit niet juist is. Een regering die erin slaagt goed te besturen, problemen op te lossen en niet al te veel te kibbelen, van welke samenstelling ze ook is, zal mensen opnieuw vertrouwen geven. Kiezers die merken dat er met ernst en staatsmanschap bestuurd wordt, dat er samengewerkt wordt en er goede beslissingen voor de toekomst genomen worden, zullen niet afgestraft worden.

Geloof in de redelijkheid van mensen en optimisme over hun vertrouwen, blijft een sterke pijler van ons democratisch denken. Zelfs in deze politiek onzekere tijden mogen we hier geen afbreuk aan doen.