maart 2020

Ik heb mijn grootvader, Arthur Vanderpoorten, nooit gekend. Ik ben zelf geboren 9 jaar na het einde van WO II en dus ook 9 jaar na zijn overlijden. Ik heb in mijn jeugdjaren altijd heel veel over hem horen vertellen in de familie en nadien heb ik ook heel veel over en van hem gelezen.

Arthur Vanderpoorten had een eerder atypische politieke carrière. Hij was reeds de 50 voorbij toen hij eerst senator en nadien minister werd. Hij heeft zijn leven lang echter wel rechtlijnig en consequent sociaal-liberaal gedacht en gehandeld.

Hoewel hij professioneel vooral gelieerd was aan de economische sector, als handelsvertegenwoordiger, was hij als voorzitter van het Lierse Willemsfonds en als actieve liberaal vooral begaan met de democratisering en emancipatie van de bevolking via onderwijs en vrijetijdsbesteding.

Om dezelfde reden was hij overtuigd van het belang van de Vlaamse taal, binnen het Belgisch staatsbestel, en van het rijksonderwijs. Als senator liet hij de wet-Vanderpoorten goedkeuren die ervoor zorgde dat de gebouwen van het rijksonderwijs niet langer door de lokale besturen maar door de nationale overheid zouden gebouwd en onderhouden worden. De eerste school van die aard op het Lierse grondgebied, het Atheneum Campus Arthur Vanderpoorten, is om die reden naar hem genoemd.

Arthur Vanderpoorten werd op 3 september 1939 minister van Openbare Werken en nadien van Binnenlandse Zaken, in de regering Pierlot III, een regering van nationale eenheid met christendemocraten, socialisten en liberalen. Toen de regering bij het uitbreken van WO II in ballingschap in Londen ging, bleef Arthur Vanderpoorten met 7 collega’s in de niet-bezette Franse zone waar hij Belgische vluchtelingen hielp.

Op 4 januari 1943 werd hij in Le Pont-de-Claix gearresteerd op verdenking van het verlenen van steun aan een verzetsorganisatie en ontsnappingslijn. Hij werd gevangengezet in Fresnes, nadien getransporteerd naar Buchenwald en Oranienburg-Sachenhausen. Hij kreeg het statuut van Nacht und Nebel-gevangene.

Omdat zijn familie toch een poging deed om hem pakjes te zenden, werd hij gestraft met een transport naar Natzweiler waar hij in de zoutmijnen zou moeten werken. Een bombardement op de trein deed hem echter opnieuw in Sachenhausen, en bij de ontruiming van het kamp, in Bergen-Belsen terechtkomen. De fel verzwakte Arthur Vanderpoorten overleed er op 3 april 1945 aan tyfus.

Mijn familie, mijn partij en heel wat sympathisanten wilden dit overlijden graag herdenken met een bloemenhulde aan zijn monument op de site van het Atheneum, Campus Arthur Vanderpoorten. De omstandigheden zijn vandaag echter van die aard dat we de herdenking moeten uitstellen tot het najaar.

In het voorbije weekend verschenen in een aantal dagbladen al afscheidsinterviews met onze liberale voorzitter Gwendolyn Rutten. Nu officieel bekend is dat ze geen nieuw mandaat als voorzitter op het oog heeft, is de tijd voor terug- EN vooruitkijken voor haar aangebroken.

Gwendolyn zoals ze is: no-nonsens, rechtuit, zeer verstandig en altijd bereid toch ook een beetje in haar hart te laten kijken. Wat de toekomst haar zal brengen? Zeker Vlaams parlementslid blijven en burgemeester van Aarschot. Maar het zal niemand verwonderen als ze binnen de kortste keren ook andere horizonten opzoekt, eventueel, en misschien zelfs waarschijnlijk buiten de politiek.

We’ll see, maar dat ze niet snel zal vergeten zijn als voorzitter, staat nu al vast! Als vrouw stond ze meer dan haar mannetje in een wereld vol haantjes, ze leverde daarmee meteen het bewijs dat de politiek als mannenwereld niet meer van deze tijd is!

Wie de nieuwe voorzitter zal worden, is voorlopig koffiedik kijken. Twee grote kanshebbers, en twee andere die zich vooral in de aandacht willen plaatsen, voeren momenteel op sociale media campagne. Ze zoeken bondgenoten bij bekende mandatarissen en militanten en beloven allemaal vooral veel aandacht aan de lokale afdelingen te zullen geven.

Maar hun eerste werk zal het (mee) vormen van een federale regering zijn. De nieuwsberichten rond het Coronavirus verdringen de aandacht over de moeilijkheden rond de federale formatie (gelukkig) naar het tweede plan. Het blijft echter voor zowat iedereen die er niet van dichtbij bij betrokken is, een bewijs van onmacht en onwil dat politieke partijen negen maanden na de verkiezingen nog steeds geen stap dichter bij een akkoord staan.

Zij die er wel dichter bij betrokken zijn, zien en begrijpen vaak wel de onmacht omdat toegevingen vaak gelijkgesteld worden met het verlies bij de volgende stembusslag. Ik denk nochtans dat dit niet juist is. Een regering die erin slaagt goed te besturen, problemen op te lossen en niet al te veel te kibbelen, van welke samenstelling ze ook is, zal mensen opnieuw vertrouwen geven. Kiezers die merken dat er met ernst en staatsmanschap bestuurd wordt, dat er samengewerkt wordt en er goede beslissingen voor de toekomst genomen worden, zullen niet afgestraft worden.

Geloof in de redelijkheid van mensen en optimisme over hun vertrouwen, blijft een sterke pijler van ons democratisch denken. Zelfs in deze politiek onzekere tijden mogen we hier geen afbreuk aan doen.