januari 2020

Exact 75 jaar geleden werd het concentratiekamp van Auschwitz bevrijd. O.a. bijna 1 miljoen Joden werden van overal in Europa gedeporteerd naar Auschwitz. Meer dan 25.000 onder hen kwamen van de Kazerne Dossin in Mechelen. 

Oorspronkelijk zou Auschwitz het concentratiekamp worden van Russische politieke gevangenen maar algauw waren Joodse gevangenen talrijker dan andere groepen, geviseerd door de Nazi’s.

Om dit feit te herdenken werd gisteren in Mechelen het Memoriaal in de Kazerne Dossin vernieuwd en opnieuw ingehuldigd. Het is een indrukwekkende gedenkplaats met plaats voor herinnering en reflectie geworden.

Samen met het Museum, op dezelfde site gevestigd, legt het de gruwel van de concentratiekampen in het algemeen en van Auschwitz in het bijzonder, bloot. In het Memoriaal is een “kinderkamer” ingericht met foto’s van tientallen jonge kinderen, baby’s soms nog, die via Dossin werden weggeleid naar Auschwitz in Polen waar ze allemaal stierven.

Het is hartverwarmend en gruwelijk tegelijk deze gedenkplaats van de Holocaust te bezoeken. Hartverwarmend omdat het goed is te beseffen dat zovelen begaan zijn met de herinnering van de allerpijnlijkste periode in de geschiedenis van Europa. Gruwelijk omdat het niet te vatten is hoe mensen andere mensen op een verschrikkelijke manier kunnen pijnigen, folteren en doden.

Nu er bijna geen getuigen meer zijn van het eerste uur, is het aan ons, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen van slachtoffers, deze periode van geschiedenis te blijven vertellen en te laten herinneren.
Dit mag nooit vergeten worden.

Het politieke schouwspel heeft zelden zo massaal geleid tot moedeloosheid bij -van nature uit- believers en negativisme bij de rest van de bevolking. 

De verkiezingen van 26 mei vorig jaar hebben de kaarten om tot een federale regering te komen, ongelooflijk moeilijk geschud. Vlaanderen en Wallonië zijn uitgegroeid tot regio’s die op veel vlakken tegengestelde kenmerken vertonen.

Hun gezamenlijke geschiedenis, hun banden en gelijkenissen, die nochtans talrijker zijn dan de verschillen, moeten het toch mogelijk maken te komen tot een federale bestuursploeg die “eenheid in verscheidenheid” hoog in het vaandel draagt en werk maakt van de grote uitdagingen waar we voor staan: sociaal-economisch beleid, klimaatmaatregelen, veiligheid, gezonde financiën,…

De grote partijen, langs elke kant van de taalgrens moeten de handen in elkaar slaan en staatsmanschap tonen. De intussen kleine traditionele partijen kunnen het geheel niet in beweging krijgen, daar zijn ze te minuscuul voor geworden, en te zeer bevreesd voor hun gebrek aan overlevingskansen als ze stappen naar links of naar rechts zetten…

Daarom is er vooral moed nodig van de grote namen van de grote partijen van vandaag. Dansen op een podium en zich verkleden kan iedereen, een regering vormen, ernstig beleid voeren en af en toe meegaan met verschillend gekleurde partners in andere visies dan het eigen grote gelijk, is een andere zaak!!

Zonder politieke moed zullen we niet aan een regering geraken, niet vandaag maar ook niet over zes maanden…

Het nieuwe jaar trok zich warrig op gang. De wensen voor een gezond jaar zullen zeker oprecht geweest zijn. De wensen voor een jaar met een constructieve en eerlijke houding van alle politici waren misschien ook wel gemeend maar het geloof erin werd al snel ondergedompeld in een emmer vol scepticisme.

De lange, voorlopig uitzichtloze regeringsvorming en het aanhoudend gekissebis tussen partijen onderling en binnen partijen voeden dit scepticisme. Elke keer als we denken dat er beterschap op komst is, is er ergens wel een facebookbericht of een tweet die de prille hoop aan diggelen slaat.

Met eerder ongeloof dan scepticisme heb ik de saga gevolgd rond het fake news over kindergeld en hiermee een huis kunnen kopen, gebracht door de minister-president himself. Als een minister-president het zich kan permitteren regelrechte leugens te verspreiden, waar zijn we dan in hemelsnaam mee bezig?

De uitleg van zijn fractieleider in het Vlaams parlement, als zou dit aan de eigen achterban wel eens mogen, is je reinste onzin. Hij maakt de leugen op zich eigenlijk nog erger dan ze al is.

Het feit dat deze leugens passeren, dat de minister-president ermee wegkomt, zegt zoveel meer over mentaliteit en cultuur van een aantal van onze huidige “leiders” dan wat dan ook. Als men zelfs niet beseft dat dit liegen is en dus bedriegen, dan zijn we toch heel ver weg van de eerlijke politiek die ooit zo bewierookt werd in de code van de “Nieuwe politieke cultuur”.

Liegen doe je in de politiek, per definitie, nooit. Niet op het publieke forum en niet ten overstaan van de eigen achterban. Als je dit wel toelaat of tolereert, sla je de fundamenten van een democratische rechtsstaat aan stukken. Hoe kan je mensen vragen een oprecht oordeel te vormen en zich uit te spreken naar eer en geweten over beleidsdossiers, als je deze mensen niet objectief en eerlijk informeert.

Intussen proberen we mensen ervan te overtuigen zich in te zetten voor inspraak en participatie, zich goed te informeren over zoveel mogelijk dossiers en dan een oordeel te vormen. Mogen we dan van politici verwachten dat ze er tenminste voor zorgen dat deze mensen over eerlijke en volledige informatie beschikken?