oktober 2019

Vorige week werden in de raad van Toezicht van de Artesis-Plantijn-Hogeschool de nieuwe voorzitter en ondervoorzitter verkozen. De eer valt mij te beurt de volgende vier jaar het roer van de hogeschool in handen te houden. Samen met de algemeen directeur, het directieteam en de collega’s van de raad van bestuur en de raad van toezicht, neem ik deze uitdaging graag aan.

AP is een in de jaren ’90 tot stand gebrachte fusie van de vroegere autonome hogeschool Artesis, en de provinciale hogeschool Plantijn. De eerste voorzitter was Camille Paulus.

O.a. de Rijksnormaalschool van Lier was de voorloper van de huidige lerarenopleiding van AP, en de dansschool van het conservatorium was jarenlang gevestigd in de dansstudio’s aan het Kluizeplein in Lier.

AP bestaat al langer uit zes grote afdelingen: de departementen welzijn en gezondheid, onderwijs en training, wetenschap en techniek, communicatie en management, het Koninklijk Conservatorium en de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten.

Dit jaar werden in gans Vlaanderen ook opleidingen van HBO5 omgevormd tot graduaten en ingekanteld in de hogescholen. Dit betekent voor ons meteen ook ongeveer 3.000 studenten extra wat AP met zijn totaal van ongeveer 14.000 studenten en 1.000 personeelsleden tot 1 van de grote hogescholen in Vlaanderen maakt.

AP maakt, samen met de Universiteit Antwerpen, de Hogere Zeevaartschool en de Karel de Grote-Hogeschool deel uit van de Associatie hoger onderwijs Antwerpen.

AP is een hogeschool die altijd hoog heeft ingezet op diversiteit en gelijke kansen. Het is een hogeschool met een missie en een visie die heel nauw aansluit met wat in mijn ogen onderwijs moet betekenen voor mens en maatschappij. Het voorzitterschap is m.a.w. een uitdaging waar ik voluit kan en wil voor gaan!

In de weekendkranten verschenen interviews met twee Open Vld’ers die met vuur het sociale, open en progressieve karakter van onze partij benadrukten. De ene is sinds begin dit jaar burgemeester van Gent, Matthias De Clercq, en de andere is sinds de verkiezingen van 26 mei Vlaams parlementslid en zetelt in de commissie Onderwijs, Sihame El Kaouakibi.

De eerste, hoewel nog geen 40, heeft al een mooie carrière achter de rug als Vlaams parlementslid en schepen in Gent, de tweede is sociaal ondernemer en een nieuwkomer in onze partij en in het parlementaire halfrond. Zeer verschillend van achtergrond, interesse en verleden, trekken zij dezelfde rode draad bij hun definitie van liberalisme en spreken zij eenzelfde wens uit voor onze partij.

“Open”, “vertrouwen”, “progressief” en “sociaal” zijn de woorden die vaak in hun gesprekken voorkomen. Sihame vat de manier waarop wij aan sociaal beleid moeten doen eenvoudig samen: “er is een verschil tussen zorgen voor mensen of ervoor zorgen dat mensen voor zichzelf kunnen zorgen; mensen de kans geven verantwoordelijkheid te nemen en hen daartoe de kracht geven is een liberaal verhaal!” Daarom moeten drempels naar beneden worden gehaald en is goed onderwijs met gelijke kansen essentieel voor iedereen.

Ook Matthias zoekt voortdurend naar wat mensen bindt en sterker maakt. Hij wil dat onze partij keuzes maakt zonder andere partijen achterna te lopen. Klimaat en migratie zijn ook onze thema’s, die daarenboven uitgesproken de kans bieden mensen zelfstandiger, bewuster van hun kracht en sterker te maken. Hij wil niet dat onze partij opschuift naar rechts en daarmee al te zeer de nationalisten achterna loopt. Het verhaal van rechten en plichten is vooral ons verhaal. Om mensen sterker te maken. Niet om ze bang en angstig van ons af te duwen. Rechts ziet al te vaak doemscenario’s die angst stimuleren, polariseren, en voor geen spatje blijk geven van vertrouwen in mensen.

Zo zit ons liberaal DNA niet in elkaar: geen conservatief beleid dat gaat voor een gesloten samenleving, maar een progressief beleid dat voluit kiest voor een open maatschappij gestuwd door hoop en optimisme.

In 2021 houdt onze partij een ideologisch congres. Enkele kerngedachten zijn reeds te lezen in “De liberale ideologie. Voorbij het links-rechts denken.” Van de hand van Dirk Verhofstadt. Een absolute aanrader!

In de loop van de voorbije maanden werd het beleid vaak te pas en te onpas rond de oren geslagen met het begrip “participatie”. Voor de ene bezondigt het huidige stadsbestuur zich aan een totaal gebrek eraan, terwijl voor anderen het begrip “participatie” een hol en overbodig begrip is. Volgens deze laatste groep is het aan de gemeenteraadsleden en aan hen alleen, als enige verkozenen des volks, om beleid uit te tekenen.

Het begrip participatie komt van het latijn pars (deel) en capere (nemen) en is eigenlijk de opvolger van een ander begrip, “inspraak”, dat in de jaren ’70 en ’80 een politieke reactie was op de protestbewegingen van de jaren ’60.

Als de politiek wil dat burgers inspraak hebben, gaan ze naar hen toe, leggen ze hen keuzes of problemen voor en vragen de mening van de burgers hierover. Of ze rekening houden met deze mening, een beetje of helemaal niet, hangt van de politici af. Al te vaak is “inspraak” vrijblijvend en leidt het tot heel wat frustraties, vooral bij deelnemers aan deze “inspraak”.

Participatie gaat veel verder. Het vraagt burgers deel te nemen aan (een onderdeel van) het denkproces dat tot beleid leidt. Allerlei burgerbewegingen en -initiatieven wijzen hier de weg. Deze weg is echter lang en vol valkuilen. We moeten daarom behoedzaam te werk gaan en niet lopen vooraleer we kunnen stappen.

Participatie als beleidsvorm is complex en vraagt in eerste instantie een volwassen houding van politici zelf en van de burgers die willen participeren. Vertrouwen geven en nemen is een niet onbelangrijk gegeven in het participatieverhaal. Goede afspraken en afgetoetste kaders vormen de basis van een geslaagd participatietraject.

Wat participatie niet betekent, is dat beleidsmensen voor elk te plaatsen straatbord, paneel of zelfs kunstwerk in het openbaar domein de bevolking moeten raadplegen. Voor kunstwerken in de open ruimte bijvoorbeeld moet een kader, een werkwijze en een deskundige gespreksgroep uitgetekend worden. Hierover kan met de geïnteresseerde burgers overlegd en afgesproken worden. Op basis van deze afspraken kan de concrete invulling gebeuren.

De eerste voorwaarde voor geslaagde participatie blijft echter vertrouwen en “loslaten” vanwege politici. Met alle respect voor alle collega’s uit de Lierse gemeenteraad: hier is nog veel werk aan de winkel!

Wat al jaren wordt aangekaart in de gemeenteraad door ons gemeenteraadslid Sabine Leyzen, wordt nu stilaan werkelijkheid: de kerken op ons grondgebied denken na over nevenbestemmingen! In het H. Hart zal dit in 2023 zelfs realiteit zijn.

Het verminderde kerkbezoek aan de ene kant, de grote kosten bij onderhoud en restauratie van kerkgebouwen aan de andere kant, doet meer en meer lokale overheden beslissen, in samenspraak met de kerkfabrieken, over te stappen tot gedeeld gebruik van de kerken.

De wekelijkse misvieringen, begrafenissen, huwelijken e.d. kunnen blijven plaatsvinden, maar daarnaast is er ruimte en tijd voor andere activiteiten, die zeer verscheiden van aard kunnen zijn.

De H.Hartkerk zal de volgende jaren een volledige binnenrestauratie krijgen, met subsidies van de Vlaamse overheid en een grote opleg van de stad, waardoor de kerk klaar wordt gemaakt voor concerten, tentoonstellingen en educatieve doelen. Het aanpalende parochiecentrum maakt het bovendien mogelijk  recepties of ontvangsten te organiseren.

Volgende week start een stuurgroep om dezelfde oefening uit te tekenen voor de kerk van de H.Familie. Ook daar dringen restauratiewerken zich op en doet de gelegenheid zich voor om nevenactiviteiten te organiseren.

De constructieve samenwerking tussen lokaal bestuur, kerkfabrieken en bisdom betekent alleszins een grote meerwaarde om dossiers in de juiste richting te sturen.

Vorige week legde de nieuwe Vlaamse regering de eed af in het Vlaams parlement. Het bereiken van een consensus over het programma en de daarbij horende budgetten had uiteindelijk meer voeten in de aarde dan oorspronkelijk verwacht en duurde dus langer dan gehoopt.

Het regeerprogramma is zeer minutieus uitgeschreven om onduidelijkheden en al te veel discussies in de komende vijf jaar te vermijden. Ook daarom is het niet verwonderlijk dat passages over onderwijs, welzijn, integratie en financiën heel wat tijd en aandacht hebben gekregen van de onderhandelaars.

Bij Open Vld was onmiddellijk na de verkiezingen al duidelijk dat, bij toetreding van onze partij tot de Vlaamse formatie, Bart Somers met zijn reuzegoede score en zijn grote expertise op het vlak van samenleven, een certitude als minister zou zijn.

Op de tweede naam bleef het even wachten. Een vrouw, dat was zeker. Voorzitter Gwendolyn zelf? Uiteindelijk koos zij ervoor burgemeester in Aarschot te blijven EN de federale regeringsvorming mee te blijven leiden, samen met Alexander De Croo.

Lydia Peeters die enkele maanden geleden op een zeer efficiënte wijze Vlaams minister van cultuur en media Sven Gatz wist te vervangen bij diens verhuis naar de Brusselse regering, kreeg de eer en de kans haar korte maar vlekkeloze parcours als “invaller” om te zetten in een effectieve aanstelling als minister van mobiliteit en openbare werken.

Open Vld Lier wenst de beide ministers veel succes en “arbeidsvreugde” en aan heel de Vlaamse ploeg veel inspiratie om Vlaanderen efficiënt, performant en warm te besturen.