Omdat ik deze week een lezing geef over het leven van Arthur Vanderpoorten, mijn grootvader, heb ik mij de voorbije weken (opnieuw) verdiept in een aantal teksten en boeken die over hem zijn verschenen. Ik heb ook tientallen persoonlijke brieven gelezen die ik korte tijd geleden van mijn tante, zijn oudste dochter, kreeg.
Ik ken natuurlijk al van toen ik een kind was heel wat wetenswaardigheden en bijzonderheden over het leven van mijn grootvader: zijn politieke carrière, zijn krijgsgevangenschap in verscheidene concentratiekampen en zijn dood in miserabele omstandigheden zijn ons vaak en uitgebreid verteld.
Maar als ik zijn persoonlijke brieven erbij neem, ze lees en herlees, dan word ik toch nog geconfronteerd met een mij minder goed gekende man. In de eerste plaats spreekt uit de brieven het uitgesproken engagement en de onmiskenbare werkkracht om in onbezet Frankrijk een vluchtelingenroute voor Belgen op te zetten.
In de tweede plaats tonen ze ook een vaak door melancholie overmand persoon. Een onbeschrijflijk diep verlangen naar zijn familie, vooral zijn vrouw en kinderen, komen in elke brief tot uiting. De brieven beschrijven ook de twijfel en de angst voor de toekomst, de onzekerheid over welk standpunt in welke omstandigheden het juiste is, de trouw aan België, de hoop op een compromisvrede, de angst voor radicalisering…
En net dit laatste is vandaag actueler dan ooit. Aanslagen van radicale strijders met welke drijfveer dan ook, zorgen ook vandaag nog voor al te veel bloedige conflicten die, na al die eeuwen, compleet mensonwaardig zijn. Telkens zijn het zwart-witdenkers, extremisten zonder enig gevoel voor nuance, die het vuur, vaak letterlijk, aan de lont steken.
Lessen zijn er nog steeds niet getrokken, of willen sommigen niet trekken. Daarom moeten we met levensechte voorbeelden, zoals het leven van mijn grootvader, duidelijk maken wat de gevolgen kunnen zijn. Daarom moeten we blijven herinneren.
Recente reacties