januari 2019

Gisteren werden we enigszins verrassend met de neus op de feiten gedrukt: minister Philippe De Backer stopt met politiek. Helemaal. Ook uit de Antwerpse gemeenteraad neemt hij ontslag. Niet echt zien aankomen. Donderdag zou immers de dag worden waarop onze voorzitter triomfantelijk de lijsttrekkers van alle provincies en Brussel zou kunnen bekendmaken.

Met een expliciet genderevenwicht, over gans Vlaanderen bekeken. Er waren inderdaad wat geruchten over een “wit konijn” op de Antwerpse kamerlijst en over het feit dat het voor Philippe geen probleem was (op de lijst) een stapje achteruit te zetten…maar echte onrust was er niet. Integendeel: op de nieuwjaarsreceptie van de partij enkele dagen eerder, was de sfeer positief, constructief, optimistisch, bij momenten zelfs uitgelaten.

Niets deed vermoeden dat het donderdag geen “goed-nieuws-show” zou worden, maar eerder een begrafenisstemming zou heersen…De mededeling die als een reuzegrote verrassing iedereen even uit zijn lood sloeg, was immers de politieke exit van Philippe en niet zijn lijsttrekkerschap in Antwerpen! Ook onze voorzitter, wel wat gewend in het woelige ego-wereldje dat politiek bij uitstek is, reageerde aangeslagen.

Tja, waarom is het zover kunnen komen? Wat zijn de juiste drijfveren van iemand, in dit geval Philippe, op een heel mooi moment in zijn carrière te stoppen met politiek? Toch die eerste plaats die lang niet in het verschiet lag? Het drukke maar altijd onzekere leven van een toppoliticus? De moeilijke, quasi onmogelijke combinatie van een jong gezin met nooit eindigende afspraken en verplichtingen? De vaak haperende, kronkelende, compromiszoekende en altijd lange wegen om tot politieke besluitvorming te komen? De ultieme liefde voor wetenschap en onderzoek? Of een combinatie van dit alles?

Wie zal het zeggen? Wie zal het überhaupt weten? Philippe weet het. En misschien enkele getrouwen…Later, als hij terugkijkt op deze periode zal hij misschien meer prijsgeven over zijn echte drijfveren, over het waarom van zijn keuze, over de achterliggende gebeurtenissen en de invloed ervan op zijn beslissing…

Onze voorzitter moet nu op zoek naar een nieuwe lijsttrekker voor de Kamer die de strijd voor een blauwere provincie Antwerpen mee kan aanvoeren met Bart Somers. Bart is de onbetwistbare lijsttrekker voor het Vlaams parlement, de enige echte uitdager van Bart DW als minister-president. Daar zitten we alleszins wél goed: in debatten, campagne-voeren, inhoudelijk en qua ambitie zijn Bart en Bart aan elkaar gewaagd. Laat dit de positieve conclusie van de voorbije dagen zijn. De enige om te onthouden!

BDW, pas geïnstalleerd als burgemeester van Antwerpen, wil na de verkiezingen van 26 mei Vlaams minister-president worden.

De argumentatie hiervoor lijkt op het eerste gezicht vanzelfsprekend: als minister-president kan je wegen op het ganse Vlaamse beleid en dit in alle sectoren, vergroot je de zichtbaarheid van de partij nog meer en ben je gesprekspartner in alle grote debatten over de regio-grenzen heen.

Voor een uitstekend communicator en machtsmens als BDW is dit het logische gevolg van de opgang die hij eerder al maakte. Antwerpen gaat bovendien niet lopen: hij blijft er titelvoerend burgemeester, zal er nog steeds veel aanwezig en heel zichtbaar zijn, heeft trouwe metgezellen die blindelings volgen en geruisloos consulteren en…”kan meer doen voor Antwerpen”!!!

En bij dit laatste argument kan ik even niet meer volgen. Ik haal mij de destijds zo geroemde principes van de nieuwe politieke cultuur voor de geest. Was één ervan, tevens belangrijk argument bij de voorstanders van decumul van politieke mandaten, niet dat men in elke functie net die mensen en belangen moet vertegenwoordigen waarvoor het desbetreffende niveau staat?

Gekozen voor het Vlaams parlement behartigt de volksvertegenwoordiger de belangen van Vlaanderen, niet die van Lier of Vilvoorde, laat staan die van Antwerpen. Als Vlaams minister en vanzelfsprekend als minister-president voert men een beleid uit waar Vlaanderen beter van wordt en dat, inderdaad, soms zou kunnen botsen met dat van Lier, Vilvoorde of Antwerpen…

Dat geldt dus voor de huidige burgemeester van Antwerpen maar ook voor mijn partijgenoten van Mechelen, Oostende en Tongeren bijvoorbeeld. Hoe populair de betrokkenen er lokaal ook door worden: dit is niet de bedoeling van de politieke vertegenwoordigingen op verschillende niveaus!

Het heeft mij de afgelopen weken zeer verwonderd dat noch bij de oppositie noch in de pers dit tegenargument voor de sollicitatie van BDW ten volle werd ingezet in het debat. De evolutie naar terug grotere machtsconcentraties die we her en der in de klassieke politieke partijen merken en het geruisloos opnieuw aanvaarden van de principes van oude politieke cultuur, botsen kolossaal met de opgang die nieuwe burgerbewegingen momenteel eveneens doormaken.

Op een bepaald ogenblik, en dat kan niet zo ver meer weg zijn, moet dit escaleren in een conflict over principes en de ware aard van politiek bedrijven…Ben benieuwd naar het vervolg en kijk er met veel interesse naar uit!

Vandaag organiseerde onze Lierse afdeling haar jaarlijkse nieuwjaarsontbijt, voor en met heel veel liberale vrienden. Voor de 22ste keer. Sommige aanwezigen waren er al bij de eerste ontbijten bij, anderen hebben zich gaandeweg aangesloten.

In de traditionele nieuwjaarstoespraakjes werd teruggeblikt op de voorbije maanden en vooruit gekeken naar het nieuwe jaar.

Dit keer waren de voorbije maanden wel bijzonder heftig. De gemeenteraadsverkiezingen van oktober zijn immers heel intensief voorbereid en verlopen: eerst lijstvorming, dan programma uitschrijven en campagne organiseren, verkiezingen zelf en tenslotte onderhandelen over een nieuw bestuursakkoord.

Intussen hebben we ook een nieuwe voorzitter gekregen, die zich overigens op een uniek rustige manier van de niet evidente taak als voorzitter van een lokale partijafdeling kwijt.

Voor Open Vld Lier-Koningshooikt is bij de verkiezingen alles prima verlopen: onze partij werd groter, bestuursmandaten werden intussen verdeeld en interessante bevoegdheden werden aan onze schepenen toevertrouwd.

In de komende maanden zal het opnieuw alle hens aan dek zijn voor de Europese, Vlaamse en Kamerverkiezingen van 26 mei. Ook dan zullen Lierse kandidaten paraat staan om ons gedachtegoed te verdedigen en te tekenen voor een goede score.

Daarnaast, maar niet minder belangrijk, begint onze Lierse afdeling aan een verjongingsoperatie. Zelf ga ik mijn 31ste jaar in als lid van het schepencollege. Ik heb prachtige dingen beleefd en kunnen realiseren, als burgemeester, als schepen en als OCMW-voorzitter. Stilaan is afscheid nemen aan de orde. Het komt er nu op aan in de komende jaren jongere mensen te laten doorstromen en de partij klaar te stomen voor volgende gemeenteraadsverkiezingen waaraan ik zelf niet zal deelnemen.

Dit in goede banen leiden en alle krachten hierin respecteren, is een werk voor de volgende maanden en jaren. Ook daar kijk ik naar uit: het zou de allermooiste bekroning zijn een sterke en daadkrachtige ploeg achter te laten als ik zelf vertrek.

We hebben een nieuwe start genomen: een nieuw jaar, een nieuwe legislatuur, nieuwe collega’s in gemeenteraad en schepencollege, zelfde partijen in de meerderheid, bestuursakkoord dat uitgezette lijnen doortrekt maar toch ook nieuw accenten legt.

Einde vorige week werden in de raadszaal van het stadskantoor de eedafleggingen georganiseerd voor de nieuwe bestuursorganen, altijd beetje feestelijk én met de nodige spannende momenten.

Meteen werd de bevolking ook uitgenodigd op de traditionele nieuwjaarsreceptie met reusachtige taart, op de Grote Markt, nieuwjaarsspeech van de burgemeester, talrijke kussen, felicitaties en traktaties incluis.

Vandaag begint het inhoudelijke werk opnieuw. Het schepencollege vergadert voor het eerst in zijn nieuwe vorm: met een schepen minder, zonder OCMW-voorzitter (want die is er niet meer in zijn vroegere vorm en inhoud) en met een agenda  waarin  twee luiken namelijk die van het klassieke schepencollege en die van het vroegere Vast Bureau van de OCMW-raad.

Dit betekent dat de integratie van stad en OCMW voltooid wordt. In onze stad waren de voorbereidingen hierop al heel ver gevorderd en zelfs in de praktijk gebracht. Er is in Lier ook altijd grote éénstemmigheid geweest over het nut van deze Vlaamse hervorming. Alleen het ineenschuiven van de raden en de colleges dienden nog te gebeuren. Ook dit is nu een feit. Er zal transparanter en duidelijker kunnen gewerkt worden op het vlak van het sociale beleid maar ook op het vlak van patrimonium en vastgoed zal beter een éénsluidende visie over de te nemen maatregelen kunnen tot stand komen.

De grootste inhoudelijke vernieuwing in de komende bestuursperiode  zal echter komen van de (hernieuwde) inzet op participatie, burgerbetrokkenheid en wijkwerking. In het verleden werden stappen gezet op het vlak van democratische besluitvorming maar van echte burgerbetrokkenheid is nooit sprake geweest.

Ik prijs mij gelukkig dat ik deze materie in handen heb gekregen. Ik geef mezelf tot de zomer via studiewerk, overleg met collega’s en geïnteresseerde stakeholders, een conceptnota uit te schrijven die in de gemeenteraad kan besproken worden.

Een belangrijke nieuwe uitdaging voor mij persoonlijk en voor onze partij! We gaan er voor!